Moim idola mi są chłopcy z 5 Seconds of Summer, jestem z nimi już od 6 miesięcy. Może dla niektórych to niedługo, ale dl mnie tak. Nigdy nie słuchałam żadnego zespołu ani wykonawcy dłużej niż tydzień, zawsze szybko nudziły mi się piosenki. Zespół poznałam dzięki jednemu opowiadaniu na wattpadzie, które okazało się ff. Od czasu, kiedy jestem z nimi zmieniło się moje życie i ja sama. Zaczęłam patrzeć inaczej na siebie i na świat. Wcześniej byłam bardzo nieśmiała, bałam się odezwać w każdej sytuacji, tylko przy niektórych osobach byłam rozmowna. Bałam się odezwać na lekcji jak i w sklepie, żeby poprosić o coś. Ale kiedy zobaczyłam, że są oni są tacy otwarci na wszystkich, uśmiechnięci mimo zmęczenia i gadają bez skrępowania z fanami, zaczęłam się otwierać na ludzi. Co raz częściej wypowiadałam się na różne tematy, moje oceny stały się jeszcze lepsze, bo zaczęłam udzielać. Oni pozwoli tez zaakceptować mój wygląd i stali się motywacją  do ćwiczeń. Jako, że mam nadwagę zawsze czułam się gorsza przy wszystkich chudych dziewczynach, ale jakoś nigdy nie mogłam zebrać się w sobie, żeby to zmienić a przede wszystkim zaakceptować. Teraz podobam się sobie, ale i chce też ruszyć do przodu i to zmienić. Jak widzę jakieś zdjęcia z ich treningów czy jakieś filmiki to od razu chce mi się ćwiczyć, bo kiedy widzę, że oni w czasie wyczerpującej trasy dawają radę to ja przecież też mogę. Dzięki nim poznam tez wielu naprawdę świetnych ludzi na grupie. Cieszę się, że tamtego dnia trafiłam na to ff i poznałam tak świetnych ludzi, jakimi są.

Moim idolem jest Diego Dominguez, którego fandomu tu nie ma (można go do V-lovers zaliczyć, jeśli już, ale osobno niestety nie ma). Nie wiem od czego zacząć... Chyba najmniej ważne - dzięki niemu pokochałam Hiszpanie. Jest to jego ojczyzna, którą on sam kocha, a ja interesując się nim zaczełam interesować się tym pięknym krajem. Kiedyś nawet zastanawiałam się, czy nie będe chciała tam mieszkać. Z biegiem czasu poczułam, że moje miejsce jest gdzie indziej, ale do Hiszpanii jednak nie raz w swoim życiu zawitam.
Pokochałam muzyke hiszpańskich cyganów. On wykrztałcił mój gust muzyczny. Zaczełam słuchać Gipsy King, potem był Camaron De La Isla. Aktualnie lece już w bardziej współczesne i młodzieżowe - Kendji Girac. Jednak to też cygan :'D
Troche wydoroślałam. Zaczełam szanować to co mam, szanować swoją rodzine, przyjaciół. Zawsze byłam zamknięta na innych, tak samo jak właśnie mój idol. Ale jeśli on potrafi to pokonywać, to dlaczego ja nie mogę się przełamać? Aktualnie nadal przyjaciół zbyt wielu nie mam, bo zostaje przy prawdziwych. Jednak zdecydowanie lepiej idzie mi w kontaktach z ludzmi.
Poczułam, że moge spełniać marzenia. W zeszłym roku było Violetta Live w Polsce. Trasa, na której był on. Wiedziałam, że nie pojade. Ale spróbowałam swoich sił w konkursie. Do tej pory nie mogę uwierzyć, że mi się udało, że widziałam go chociaż z daleka. Wiem, że nie udało się wszystkim, ale każdy będzie miał chociaż tą jedną szansę w życiu, a ja już swoją dostałam.

Moimi idolami są chłopcy z One Direction(chociaż najbardziej chyba Harry). Choć w skali istnienia całego zespołu jestem z Nimi bardzo krótko bo zaledwie ponad rok od kwietnia 2015 roku. To dla mnie to i tak sukces bo wcześniej nie byłam na dłużej fanką żadnego artysty(no chyba, że liczy się Hannah Montana haha). Myślę, że chłopcy bardzo dużo zmienili w moim życiu choć nie są te jakieś ogrooomne zmiany. Zacznijmy może od tego, że zainteresowałam się bardziej krajem z którego pochodzą czyli Anglia i Irlandia. Wcześniej również interesowałam się geogeafią dzięki mojemu dziadkowi, ale to opierało się głównie na Polsce i stanach USA, dzięki chłopakom, śledzeniu miejsc w trasie rozwinęłam te można powiedzieć pasję - obecnie idę po wakacjach na rozszerzoną geografie i wiem, że to dobry wybór. Następną rzeczą jest to, że poznałam ich dzięki piosence One way or another, która jak wiemy została wydana w celach charytatywnych na Red Nose Day. Dzięki chłopakom pierwszy raz dowiedziałam się o tej akcji, a moje serce rosło gdy widziałam jako dzieci z Ghany są szczęśliwi w towarzystwie chłopców. Potem czytałam artykuł o tym w jak wiele akcji są jeszcze zaangażowani, o których się nie mówi. Byłam dumna, że wykorzystują sławę w ten sposób. Spojrzałam też w trochę inny sposób na to. Pamiętam jak gdy byłam młodsza należałam do Koła Misyjnego co właściwie ograniczało się do roznoszenie dwa razy w roku darów dla potrzebujących w mojej miejscowości. Zrezygnowałam bo wstyd było chodzić z 4-klasistkami gdy osoby w moim wieku dawno zrezygnowały. Obecnie dzięki chłopakom rozważam zgłoszenie się na bycie wolontariatką WOŚP. W czerwcu również jedna z moich najlepszych koleżanek, Karolina powiedziała, że chciałaby pójść na wolontariat do domu spokojnej starości(ma ona ogromne serce), kiedyś olałabym ten fakt, teraz chciałabym iść z nią bo dzięki 1D inaczej spojrzałam na to ile radości można komuś sprawić. Kolejna rzecz prawdopodobnie jest baaardzo samolubna(? niewiem czy dobrze nazwałam te cechę haha). Ale od kiedy pamiętam miałam sporą nadwagę. I tak oglądałam jakieś wywiady, filmiki etc. Patrzyłam na to jak chude nogi ma Niall, jaką klate ma Liam i sobie myślałam "mój idol ma lepsze nogi odemnie, czemu?!". To pchnęło mnie do pewnego rodzaju działania i obecnie jestem już bardzo blisko mojej idealnej wagi, a 2/3 nadwagi zostało zrzucone. Gdy to pisze nadal nie wierzę, że czułam się zainspirowana tak błachym powodem. Zawsze też byłam bardzo nieśmiała, wynikało to głównie z tego, że w przeszłości pewne osoby z mojej klasy potrafiły wytykać mi każdy błąd, a może też trochę z charakteru. Jednakże gdy patrzyłam na te zgraje głupków, jak się wydurniają i nie przejmują kompletnie opinią o tym, no bo co tam, że spóźniłem się na odebranie nagrody na jednej z najważniejszych gal w roku przez bycie w toalecie? To nic! Nie twierdzę, że teraz jestem jakąś mega śmiała i potrafię zagadać nawet go kogoś z ulicy, ale za moją obecną klasą, nie boję się zaryzykować stwierdzenia, że w ciągu roku rozmawiałam więcej niż z moją poprzednią klasą w ciągu 2-3 lat gimnazjum. Jednak tym co jest dla mnie najważniejsze, że w ciągu roku w moim życiu pojawiły się 3 bardzo ważne dla mnie teraz osoby. Nie wyobrażam sobie teraz nie czatowania na Kilku/snapie, wymieniana się "miłego dnia" na Twitterze z Niną. A poznałam ją właśnie dzięki temu, że pisała ff o Harrym, po które napewno nigdy nie sięgłabym gdybym nie została ich fanką. Kolejną ważną osobą, którą znam o wiele krócej jest Wiktoria. Poznałam ją dzięki temu, że dopiero zaczynała przygodę z 1D, skomentowała jakiś post o ich drugich połówkach, a dowiadując się, że Tomlinson ma syna poprosiła o opowiedzenie całej historii, do czego zgłosiłam się ja sądząc l, że będzie zabawnie. Nie wyobrażam sobie obecnie nie słuchania jej ripost n damy związane z zespołem czy fangirlowanie o "naszych menszach". Ich muzyka mnie uspokaja, daje do myślenia, ale też potrafi dać powera. I choć wśród wielu osób(wiecie wielcy fani polskiego rapu) mają opinie pedałów, to jeśli trzeba nie boję się przyznać, że ich słucham bo uważam, że mają wielki talent, zmienili dużo w moim życiu i chciałabym kiedyś spotkać któregoś z nich i chociaż 1/4 tego co tu powiedziałam mu przekazać.

Fajny post. Moja historia... Nie jestem tylko w tym fandomie, ale o nim napiszę. Więc kiedyś napotkałam się na filmik na youtubie. Był to filmik z Brytyjskiego Mam Talent. Zobaczyłam go i to tyle. Po jakimś czasie ta sama piosenka pojawiła się ma Disney Channel. Wtedy rzeczywiście się Jej przysłuchałam. Zaczęłam szukać informacji o chłopakach. Potem natknęłam się na tłumaczenie tej piosenki. Gdy dokładnie przesłuchsł jej z tłumaczeniem to nie ukrywam, że łzy poleciały mi po policzkach. Zadawałam sobie pytanie czemu? Dlaczego zawsze Ci najmniej winni? Mniejsza o to. Chłopcy pokazali mi na prawdę wiele rzeczy. Inaczej patrzę na świat. Przez oko optymisty. Chciałabym pomóc tym którzy źle się czują. Ich muzyka... Ich muzyka to coś wspaniałego..! Mają na prawdę wielki talent! Tak chodzi tu o Bars and Melody. Wkurza mnie, że niektórzy ocenianą Bambino na podstawie kilku nieogarniętych przedstawicielek tego fandomu.  Też jestem Bambino, ale chyba się na mnie nikt nie skarży... Odbiegam od tematu! No więc pokazali mi, że mimo, że świat nie zawsze jest dobry to trzeba przejść przez to z uśmiechem. Dziękuję im z całego serducha! <3

Moimi idolami są Bars and Melody. Bambino jestem już prawie rok i cieszę się z tego jak tylko moge. Chłopcy bardzo dużo mi pomogli, dzięki nim stałam sie bardziej pewniejsza w siebie i ogolnie zaczelam patrzeć inaczej na świat oraz dążę do spełniania swoich marzeń. Jeszcze nie udało mi się spotkać chłopcy, ale wierzę że w koncu mi sie uda i spełnie swoje najwieksze marzenie. Kocham ich po prostu za to, że są, że kiedy sie budzę to uśmiecham się bo wiem, ze mam wspaniałych idoli i są przy mnie sercem. Kocham ich bardzo mocno i teraz nie wyobrazam sobie aby ich nie było..Kocham tez ich usmiechy, bo dzięki tym usmiechom dzien staje sie o wiele lepszy.W swoich piosenkach mają niesamowity przekaz dla nas i te piosenki opowiadają o życiu. Mam nadzieje, że w koncu uda mi sie ich przytulic i powiedziec jak bardzo ich kocham oraz podziękować.

Moim pierwszym idolem jest Jeremi Sikorski i to ona najbardziej namieszał w moim życiu, oczywiście w sensie pozytywnym. Poznałam go przypadkiem na asku jeszcze zanim na dobre związał się z muzyką. Był wtedy takim małym, niepozornym nastolatkiem, który wydawałoby się nie mógł mieć większego wpływu na innych. A jednak....pozory mylą. Już jego odpowiedzi na asku były przemyślane i zapadały mi głęboko w pamięci oraz co najważniejsze w sercu. Wówczas wiele rzeczy sobie uświadomiłam i zaczęłam doceniać to, co mam. Później kiedy wydał swoją pierwszą piosenkę, zakochałam się w jego głosie, jego tańcu. Następnie po dołączeniu do małej grupy na fb jego fanów, przekonałam się, że nie jestem sama, że są ludzie, którym na mnie zależy i którzy chcą mi pomóc. Pomogli mi się otworzyć na świat i zmienić sposób postrzegania go. Pierwsza płyta Jeremiego już do końca mnie zmieniła. Stałam się uśmiechniętą dziewczyną, walczącą o swoje marzenia, które ku mojemu zdziwieniu z czasem zaczęły się spełniać Dziewczyną otwartą na nowe znajomości, otwartą na świat, zgodnie z tytułem płyty Jeremiego. Poznałam wspaniałe osoby, zawarłam nowe przyjaźnie. Miałam możliwość spotkać ich w realu, tak samo jak Sikorskiego i osobiście im za wszystko podziękować. W skrócie dziękuję Jeremiemu za to, że pomógł mi odnaleźć sens życia, otworzyć się na świat, że połączył mnie z ludźmi z całej Polski, że nauczył mnie wiele cennych rzeczy, tak iż przez te 2,5 roku zmieniłam się nie do poznania, co potwierdzają nawet moi najbliżsi. Kocham go za to jakim jest człowiekiem i jaki pozytywny wpływ wywiera na innych <3 #Jereminator_forever