Osman II był pierwszym synem chorowitego Ahmeda I i jego kaukaskiej nałożnicy Mahfiruz  Hatice Sultan. Urodził się ku radości ojca 3 lub 4 listopada 1604r. Został prawie natychmiast odebrany matce i oddany pod opiekę służby. Rósł na opowieściach o wielkich zdobywcach: Aleksandrze Wielkim oraz Sulejmanie Wspaniały i wtedy właśnie w jego głowie zrodził się zamysł bycia jak oni,gdy tylko obejmie tron swojego imiennika Osmana.

Najstarszy Sehzade wychowywał się bez matki, która nie miała na niego żadnego wpływu,a on sam jej szczerze nienawidził i ani myślał o poprawie jej losu.Faktem jest,że Kosem dopilnowała, aby Osman miał dobre stosunki z nią i z jej synami, bowiem miała pewność, że syn jej rywalki zasiądzie kiedyś na tronie Imperium. Sehzade był bardzo wykształconym człowiekiem, mówił biegle po włosku, persku i arabsku, studiował Koran i pisał wiersze pod pseudonimem Farisi, co oznacza jeździec.

Kochał polowania oraz jazdę konną (jego pierwsze publiczne wystąpienie na koniu miało miejsce,gdy miał 9 lat). Koniom poświęcił większą część swojego życia, często występowały w jego perskich poematach, co świadczy o tym, że miał ogromny szacunek do tych zwierząt,co mogła spowodować również kochająca konie Kosem.

Na tronie został osadzony jako czternastoletnie dziecko. Wielki wpływ miał na sułtana jego Hoca-Omer Efendi,

tak wykształcony, oczytany człowiek był okrutnikiem, a geneza jego okrucieństwa leżała w pominięciu go po śmierci Ahmeda oraz osadzeniu na tronie MustafyI,więc w trakcie swojego panowania zadbał, aby Mustafa nie płodził potomstwa pogrążając sie w obłędzie. Za to wielkim szacunkiem cieszyła się u niego Kosem, której opłacał pobyt w Topkapi i Starym Pałacu.

Wiadome było, że młody sułtan (potem przylgnął do niego przydomek Genc) nie da rady sam rządzić i będzie marionetką w rękach wielmoży. Dzięki nim zawarł też wkrótce traktat pokojowy z Persją, który skutecznie zabezpieczył wschodnią granicę Imperium. Na arenie politycznej pojawiła się wtedy kolejna ważna postać,którą był wspomniany wcześniej ambitny Omer Efendi nie posiadający tytułu regenta,lecz mający prawie taką samą władzę.

Jego problemem było to, że nie miał właściwego mentora, bo Omer kierował im według swojego własnego interesu 

Młody sułtan nie posiadał charakteru administratora, był zwolennikiem postrzegania sułtana jako niezwyciężonego wojownika bez skazy.

W 1620r. razem z Omerem Efendim i Ali Paszą sułtan przygotował wyprawę na Rzeczpospolitą, gdzie do historii przeszła bitwa pod Cecorą zakończona śmiercią hetmana Żółkiewskiego. Głowa polskiego hetmana Żółkiewskiego po wygranej bitwie pod Cecorą (1620) przez dwa lata wisiała nad wejściem do pałacu Osmana, co świadczy o jego okrucieństwie i niejako chęci pokazania swojej wielkości.

W następnym roku rozochocony Osman stanął kolejny już raz na czele armii tureckiej, która i tym razem miała go poprowadzić do zwycięstwa nad Polakami. Tym razem Osman jednak się przeliczył.

Bitwa pod Chocimiem przesądziła o klęsce wojsk ottomańskich.

Do historii przeszła jego reakcja na widok zamku chocimskiego. Jeden z żołnierzy zapytany o twierdzę z pokłonem odrzekł padyszachowi, że sam Bóg postawił ten zamek. Sułtan kiwnął tylko głową i powiedział: "Skoro on go zbudował, to niechaj go teraz zdobędzie!"

Wtedy zaczęła spełniać się klątwa Mehmeda, brata Osmana zabitego na jego rozkaz przed wyprawą, który przed zgonem powiedział; "Obyś szybko zginął,szczurze! Oby Twoje panowanie było porażką, oby Twój los był jeszcze gorszy od mojego!!"(Powód był dość jasny-młody sułtan bał się, że brat w chwili jego wyprawy wojennej moze zabrać mu tron) bowiem młody sułtan po klęsce wpadł w depresję i frustrację, nie potrafił pogodzić się z przegraną, a że miał wysokie mniemanie o swojej osobie, to całą winę za niepowodzenie kampanii polskiej z 1621r. zrzucił na wojska janczarów. Konflikt między nimi apogeum osiągnął w 1622r. gdy zaczęto z rozkazu władcy zamykać janczarskie kawiarnie widząc w nich zalążki buntu oraz zaprzestano wypłacania żołdu wojsku, a jasnym stało się, że Osman planuje usunąć pułki janczarskie ze składu wojsk, gdy nie podporządkują się nowej dyscyplinie oraz zastąpić je czymś w rodzaju milicji. Kolejnym powodem była pielgrzymka Osmana do Mekki, a przynajmniej jej zamiar; wojsko wietrzyło postęp, polegający na formowaniu na Ziemi Świętej dla Muzułmanów nowy oddziałów, podlegających nowemu prawu. Zaczęli domagać się, aby sułtan nie opuszczał stolicy, co popierali dostojnicy i Sheyhulislam Efendi-Esad.

W maju 1622r. wybuchł jeden z poważniejszych buntów janczarów, w którym udział brał Kara Davud oraz najpewniej matka Mustafy, gdy Osman był zajęty planowaniem pielgrzymki Janczarzy weszli do pałacu, gdzie siedział schowany padyszach. Zachodząc go od tyłu, udusili go cięciwą łuku (20.maja), a jego odcięte ucho miało krążyć po korpusach. Jego śmierć była uznana za karę Bożą za śmierć Sehzade Mehmeda.

Osman nie pozostawił żadnego żywego potomka.Jego ukochany syn Omer(nazwany tak na część mentora Hodży Omera Efendiego) zmarł niedługo po urodzeniu, akurat w trakcie uroczystości na jego cześć. Według legendy miał wystarczyć się wystrzału z armaty lub pistoletu albo przypadkowo zostać postrzelony. Bliźniaki z córką muftiego Stambułu-Akile Hatun, będącą jego jedyną prawowitą żoną Zeynep i Mustafa zmarły jako dzieci.