Niewiele wiadomo o tym, jak wyglądały dziecięce lata Ibrahima, lecz z pewnością można stwierdzić, że niczego mu nie brakowało. Jako syn sułtana Ahmeda I i jego prawowitej małżonki Kösem opływał w dostatki i miał szasnę odebrać dobrą edukację. Mimo to wciąż ciążyło nad nim fatum, którego jako maleńkie dziecko nie był jeszcze świadom, a które wkrótce miało stać się jego największym przekleństwem.

Kiedy Ibrahim miał zaledwie dwa lata, zmarł Ahmed I. Czy chłopiec odczuł brak ojca? Na to pytanie nie można odpowiedzieć jednoznacznie, tak samo, jak nie ma pewności co do tego, jakie stosunki łączyły go w dzieciństwie z matką. Żądna władzy Kösem skupiona była na swoim najważniejszym zadaniu – chciała zyskać tron dla własnych dzieci, lecz to nie ona była matką najstarszego syna Ahmeda, ale Mahfiruz, jego pierwsza nałożnica, która wydała na świat chłopca o imieniu Osman. Póki co jednak po śmierci Ahmeda Kösem kupiła sobie trochę czasu, gdyż, na szczęście dla niej, sułtan jeszcze za życia wprowadził zasadę senioratu – po jego śmierci padyszachem miał zostać najstarszy mężczyzna z rodu, a był nim wuj Ibrahima, Mustafa.

Zgodnie z zasadą, którą wprowadził Ahmed I, sułtan nie powinien już podnosić ręki na swoich braci, lecz – dla bezpieczeństwa – mieli być oni odizolowani, aby nie zagrażać rządom padyszacha. Taki los spotkał biednego księcia Mustafę, którego izolacja doprowadziła do obłędu, i podobne życie było przeznaczone młodszym braciom Murada. Ibrahim wychowywał się więc w odosobnieniu, z nikim nie rozmawiając i mając za towarzyszy jedynie książki, które miały podtrzymywać go przy zdrowych zmysłach. Nie było to jednak takie proste…

Murad IV był sułtanem bardzo uzależnionym od swojej matki. Nic dziwnego, władzę objął przecież w wieku zaledwie jedenastu lat. Kiedy dojrzewał, stawał się jednak coraz bardziej niezależny i w końcu podjął najokrutniejszą decyzję w swoim życiu. Nie miał zamiaru uszanować woli swojego ojca i rozkazał pozbawić życia wszystkich pretendentów do tronu, w tym także swoich braci. Był to ogromny cios dla Kösem, której jednak udało się ocalić jednego syna, a był nim właśnie Ibrahim. Przekonała Murada, że Ibrahim nie jest dla niego żadnym zagrożeniem, gdyż przejawiał pierwsze objawy szaleństwa (co rzeczywiście było prawdą) i nigdy nie będzie mógł zostać sułtanem.

Sułtanka Kösem nie miała racji. Kiedy w 1640 r. Murad leżał na łożu śmierci, wiedziała, że jej jedyną szansą jest teraz Ibrahim. Pomimo tego, że z ostatnim tchnieniem sułtan wydał rozkaz zabicia brata, mądra matka nie mogła do tego dopuścić i przekonała starszego syna, że Ibrahim nie żyje, podczas gdy nic mu nie groziło. Murad IV zmarł, miał nastać sułtan Ibrahim I. Najpierw jednak trzeba go było do tego przekonać. Zamknięty w czterech ścianach, nieco szalony dwudziestosześciolatek był pewny, że idą po niego, aby pozbawić go życia. W to, że zabójcy nie chcą dostać się do niego podstępem, twierdząc, że został właśnie sułtanem, uwierzył dopiero, gdy pokazano mu zwłoki jego brata Murada.

O tym, że sułtan Ibrahim I nie był zdrowy psychicznie, świadczyły m.in. jego skłonności do wybitnego okrucieństwa. Rozkazał zdzierać pasy skóry z pleców wróżbity, który podzielił się z nim niepomyślną wróżbą, a następnie wwiercać w nie zapalone świece ze smoły. Zarządzał też spontaniczne egzekucje i tortury, nie oszczędzając nawet swoich dzieci, gdyż pewnego razu miał ponoć wrzucić własnego syna do sadzawki.

Jako padyszach Ibrahim miał okazję otaczać się wszystkim, co luksusowe, i skwapliwie korzystał z tej możliwości. Ubóstwiał piękną biżuterię, drogie perfumy i najlepszej jakości ubrania, w szczególności futra, którymi ozdabiane były także jego pokoje. „Często uprawiał miłość na skórach sobolich, jego komnaty były wykładane sobolowymi futrami od podłogi po sufit. Zbierał książki związane z seksem i pozycjami do spółkowania" – prawdziwy wielbiciel dobrej literatury :-)

Rządy sułtana Ibrahima zdecydowanie nie należały do udanych, czego świadoma była nawet jego matka. W końcu przyszedł czas na rozwiązanie trwającego od ośmiu lat problemu. W 1648 r. zbuntowani janczarzy, którzy byli niezadowoleni z powodu niewypłacania przez padyszacha żołdu, zdetronizowali Ibrahima. Być może pozwoliła im na to sama Kösem, choć to, co wydarzyło się później, z pewnością nie było dla niej łatwe. Straciła ostatniego syna, który okazał się tragicznym władcą. Ibrahim, ponownie zamknięty w złotej klatce, został uduszony cięciwą łuku. Nastały rządy nowego sułtana, jego syna Mehmeda.