Sulejman patrzył na swego syna jak na wiecznie małego księcia; można powiedzieć z litością,

zaś w swoich wierszach nie raz pisał, że choremu synowi nieba by przychylił. Z kolei jego traktowanie

przez Hurrem ma różne wersje, wiadomo, iż psychicznie, źle znosiła chorobę syna, wzruszała ją jego

miłość do Ojca oraz cieszyła się z jego sukcesów. Mihrimah była powierniczką sekretów Cihangira

i najlepszą przyjaciółką. Najukochańszymi braćmi Cihangira byli Mehmed i Mustafa.

Mehmed zmarł szybko, gdy Cihangir był jeszcze dzieckiem, miał zareagować na to bardzo

emocjonalnie, jednak Mustafa miał poświęcić mu dużo czasu i Cihangir szybko o wszystkim zapomniał.

Bajazyd nie widział w nim zagrożenia i traktował go raczej bardziej neutralnie, nie okazywał

mu nadmiernej miłości, ale też bardzo nim nie gardził.

Z kolei Selim miał wyśmiewać się z młodszego brata i doprowadzać go do łez.

Cihangir na jesień 1553 objął prowincję Aleppo, gdzie sprawował władzę aż do śmierci.

Oprócz tego miał być bardzo nieśmiały, niektórzy uważają, iż bał się ludzi.

Cihangir zmarł ok. 2 miesiące po śmierci Mustafy. Rozpowszechniła się teza, iż zmarł

z żalu po ukochanym bracie, jednak według historyków, książę mógł przedawkować

leki z powodu ogromnych bólów, które były związane z jego chorobą, bądź też zmarł we śnie,

gdy dostał kolejnego ataku bezdechu i nie był w stanie nabrać powietrza więc się po prostu udusił.

Został pochowany w meczecie Sehzadebasi, obok ukochanego, zmarłego 9 lat wcześniej

Mehmeda (niektórzy twierdzą, iż takie było życzenie Cihangira).

Sulejman nakazał wybudować meczet z widokiem na Bosfor

(podobno Cihangir uwielbiał patrzyć na Bosfor), na jego cześć.

Z przekazów wiemy, że był on skryty i nieśmiały wobec kobiet, znane są jednak dwie

jego miłości- Sara i Nar. W Sarze książę był mocno zauroczony, nie chciał się z nią jednak wiązać.

Podarował jej, co prawda swojego konia, prezent od ojca, wszakże traktował ją tylko jak siostrę.

Pod koniec swego życia służyła Roksolanie i wspierała córkę księcia Mehmeda. Po śmierci pani

musiała opuścić pałac, choć Hümaşah próbowała ją zatrzymać, to jej dziadek wydał ją za możnego

beja ze względu na związek z nieżyjącym synem.

Wielką miłością księcia miała być Nar - piękna nałożnica, którą miał otrzymać od matki

w dniu 20 urodzin. Od pierwszej spędzonej z dziewczyną nocy, Cihangir miał po za nią świata

nie widzieć, co więcej kiedy Aga haremowy oskarżył Nar o kradzież koli Hurrem, ta rozwścieczona

tą informacją nakazała uwięzić Nar w lochu, a następnie ściąć. Kiedy Cihangir się o tym dowiedział,

miał świadomość, że z matką nie wygra. Nie wiedział czy dziewczyna ukradła tą kolię, czy też nie,

ale liczyły się dla niego uczucia do Nar i dzięki swojemu jubilerskiemu talentowi, który odziedziczył

po Ojcu perfekcyjnie podrobił kolię Hurrem i oddał jej ją w dniu, kiedy mieli ściąć Nar, mówiąc,

iż znalazł ozdobę w ogrodzie.

Miał pisać jej mnóstwo listów, a ona nie do końca zdawała sobie sprawę z uczuć księcia,

gdyż ten nigdy się z nich nie zwierzał, był zamknięty w sobie. Jednak pewnego dnia otrzymała list,

który zawierał wyznanie miłosne Cihangira do niej. Od tej pory miała się zacząć ich wielka miłość,

Cihangir podobno nie chciał już innych nałożnic i wzywał do komnaty tylko Nar. Jeżeli prawdopodobieństwo,

iż Cihangir miał syna Muse/Mustafę jest prawdziwe, to mówi się, iż właśnie Nar miała być jego matką.

Nar zmarła ok. 2 miesięcy przed śmiercią Cihangira na Ospę. Hurrem podobno wzięła udział w pogrzebie

w sensie takim, jak modlono się nad trumną zmarłych, zanim wyniesiono ją za bramy pałacu.

W samej ceremonii pogrzebowej nie brała udziału, a nawet ukłonić się przed jej trumną,

w uznaniu i szacunku za miłość jaką obdarzyła jej syna. Z kolei Cihangir podobno odnalazł

prawdziwą kolię Hurrem i położył, bądź włożył ją do grobu Nar.

Cihangir podobnież miał być wcześniej zauroczony w jednej ze służek swojej matki,

a ona w nim i bardzo chciała się z nim związać, jednak książę ją odrzucał, aczkolwiek

obdarowywał różnymi prezentami i traktował jak swoją siostrę - Mihrimah.

Hurrem na prośbę swojej oddanej służki, wysłała ją do komnaty Cihangira, jednak ten

miał się bardzo zdenerwować na matkę i wyrzucił dziewczynę za drzwi. Następnie przeprosił

dziewczynę i matkę za swoje zachowanie. Hurrem nie zmusiła syna do przyjęcia służki, zrozumiała,

iż jej nie chce. I tak służka Hurrem służyła jej, aż do śmierci.

Cihangir( jego imię oznacza władcę świata i pochodzi z języka perskiego) był zdolnym,

oczytanym młodzieńcem znającym się na kaligrafii, naukach ścisłych i wierszach, które

pisał pod pseudonimem Zarifi (elegancki). Jego twórczość miała dotyczyć wypraw

wojennych i samej wojny. Tragedia Cihangira jest także jedynym z czterech tematów oper

o Sulejmanie Wspaniałym wymienionych przez Metina Anda : Wątek Sulejmana i jego syna Mustafy,

wątek Ibrahima Paszy i Sulejmana, watęk Sulejmana i Roksolany, wątek śmierci braci Mustafy i Cihangira.

Treść ich wszystkich pokrótce mieści się w utworze Migliavacca M.A Valentiniego

wystawionego w Turynie w 1756r. "Mustafa i Zeangir, czyli przyjaźń dwóch braci" została

przetłumaczona na język polski i w 1795r. wydana w Krakowie.