Chociaż przekonania Amelii były silne i czekały na nią przeszkody finansowe, to dezaprobata czy wątpliwości nie były chłopczycy obce. Przeciwko konwencjonalnym zachowaniom kobiecym, młoda Earhart wspinała się po drzewach, zjeżdżała z pagórków po śniegu na brzuchu i ścigała szczury z karabinem kalibru 22 w ręce. Prowadziła też notatnik z wycinkami prasowymi dotyczącymi kobiet, które odniosły sukces głownie w dziedzinach męskich, między innymi w reżyserii i produkcji filmów, prawie, reklamie, zarządzaniu i inżynierii mechanicznej.

Po ukończeniu szkoły średniej Hyde Park High School w 1915 roku, Earhart uczęszczała do Ogontz, szkoły „wykończeniowej” dla dziewczyn na przedmieściach Filadelfii. Porzuciła ją w połowie drugiego roku, aby pracować jako pomocnik pielęgniarki w szpitalu wojskowym w Kanadzie podczas I Wojny Światowej, uczęszczała do collegeu, a później została pracownikiem socjalnym w Denison House, domu kolonialnym w Bostonie. Amelia wzięła pierwszą lekcję pilotażu w dniu 3 stycznia 1921 roku, a w ciągu sześciu miesięcy zdołała zaoszczędzić wystarczająco dużo pieniędzy na zakup pierwszego samolotu. Używany Kinner Airster dwuosobowym dwupłatowcem pomalowanym na jasnożółta kolor - Earhart nazwała swoją nową zabawkę „Kanarek” i użyła jej, by pobić swój pierwszy kobiecy rekord wzbijając się na wysokość 14 000 stóp.

Pewnego kwietniowego popołudnia 1928 roku w miejscu, gdzie pracowała Earhart, zadzwonił telefon. "Jestem zbyt zajęta, aby odebrać właśnie teraz", powiedziała. Gdy ktoś przekazał jej, że to ważne, Amelii ulżyło, chociaż myślała, że ​​to żart. Dopiero gdy rozmówca przedstawił swoje doskonałe referencje, zdała sobie sprawę, że mężczyzna był poważny. „Nie chciałabyś zostać pierwszą kobietą, która przeleci Atlantyk?” zapytał, na co Earhart natychmiast odpowiedziała: "Tak!" Po konsultacjach w Nowym Jorku z koordynatorami projektu, w tym z wydawcą książek i publicystą George’m P. Putnamem, została poproszona o przyłączenie się do pilota Wilmera "Bill" Stultza i drugiego pilota/ mechanika Louisa E. "Slima” Gordona. Zespół opuścił port w Trepassey w Nowej Funlandii na pokładzie Fokkera F7 o nazwie „Przyjaźń” (17 czerwca 1928 r.) i przybył do Portu Burry w Walii około 21 godzin później. Ich przełomowy lot był opisany na pierwszych stronach gazet na całym świecie, ponieważ w ciągu roku zmarło aż trzech pilotów, starając się, aby jakaś pierwsza kobieta przeleciała przez Atlantyk. Gdy załoga powróciła do Stanów Zjednoczonych, zostali przywitani paradą na ulicach Nowego Jorku i przyjęci przez Prezydenta Calvina Coolidgea w Białym Domu.

Od tego czasu życie Earhart kręciło się tylkowokół latania - na początek uplasowała się na trzeciej pozycji w Cleveland Womens Air Derby, później Will Rogers nazwał je ”Powder Puff Derby". Tak chciał los, że George Putnam też wkroczył w jej życie. Między dwójką zakwitła przyjaźń podczas przygotowań do przelotu przez Atlantyk i wzięli ślub 7 lutego 1931 roku. Chcąc zachować niezależność, Amelia odnosiła się do swojego małżeństwa jako "partnerstwa" z "podwójną kontrolą".

Razem pracowali nad tajnymi planami dla Amelii, by została pierwszą kobietą, a drugą osobą na świecie, która samotnie przeleci przez Atantyk. 20 maja 1932 roku, pięć lat po Lindberghu, wyruszyła z Harbour Grace w Nowej Fundlandii do Paryża. Silne północne wiatry, lodowate warunki i problemy mechaniczne utrudniały lot i zmusiły ją do wylądowania na pastwisku w pobliżu Londonderry w Irlandii. "Po tym, jak wystraszyłam większość krów w okolicy”, powiedziała: "zatrzymałam się na podwórzu rolnika". Kiedy jej słowa się rozprzestrzeniły, media otoczyły ją z każdej strony, zarówno za granicą, jak i w Stanach Zjednoczonych. Prezydent Herbert Hoover wręczył Earhart złoty medal z National Geographic Society. Kongres przyznał jej odznaczenie Distinguished Flying Cross - pierwszy raz dane kobiecie. Podczas uroczystości wiceprzewodniczący Charles Curtis pochwalił jej odwagę, mówiąc, że wykazuje "heroiczną odwagę i umiejętności jako nawigatora ryzykując życiem". Earhart poczuła, że ten lot udowodnił, że mężczyźni i kobiety są równi w "zadaniach wymagających inteligencji, koordynacji, szybkości, trzeźwego myslenia i siły woli ".

W następnych latach Amelia wspinała się na nowe wyżyny, bijąc rekord wysokości dla wiatrakowców na pułapie 18 415 stóp, którego nikt nie pobił od lat. 11 stycznia 1935 roku stała się pierwszą osobą, która przeleciała solo nad Pacyfikiem z Honolulu do Oakland w Kalifornii. Wyluzowana podczas lotu na wysokości 2 408 mil, otworzyła termos z gorącą czekoladą. - „Rzeczywiście” - mruknęła - „to była najciekawsza filiżanka czekolady, jaką kiedykolwiek piłam, siedząc sama na wysokości ponad ośmiu tysięcy stóp nad środkiem oceanu. W tym samym roku została pierwszą osobą, która przeleciała samotnie z Meksyku Do Newark. Wielki tłum "przelewał się po lotnisku” i rzucił się na samolot Earhart. "Zostałam uratowana z mojego samolotu przez krzepkich policjantów, jeden z nich, w ferworze walki, wziął mnie w prawą rękę, a drugi za lewą nogę". Oficerowie zmierzali do samochodu policyjnego, ale wybrali różne trasy. „Ten, który chwycił mnie za ramię, zaczął się poruszać w jedną stronę, a ten, który trzymał mnie za nogę, ruszył w przeciwnym kierunku.” Wynik dostarczył ofierze przelotnego smaku tortur na kole, ale „mimo tego” - powiedziała dobrodusznie - „dobrze było wrócić do domu.”

W 1937 roku, gdy Amelia zbliżała się do 40. urodzin, była gotowa na monumentalne i ostateczne wyzwanie: chciała być pierwszą kobietą, która okrąży samolotem cały świat. Pomimo nieudanej próby w marcu, która poważnie uszkodziła jej maszynę, zdecydowana Earhart odbudowała dwusilnikowy samolot Lockheed Electra. "Mam wrażenie, że w moim systemie jest jeszcze jeden dobry lot, i mam nadzieję, że to będzie ten.”- powiedziała. 1 czerwca Amelia i jej nawigator Fred Noonan, wyruszyli z Miami i rozpoczęli podróż długości 29 000 mil. Do 29 czerwca, kiedy wylądowali w Lae na Nowej Gwinei, przelecieli dopiero 7000 mil. Często niedokładne mapy utrudniały Noonanowi nawigację, a ich następny „przeskok” do Wyspy Howland był zdecydowanie najtrudniejszy. Znajdująca się 2556 mil od Lae na środku Pacyfiku, Wyspa Howland długa na półtorej i szeroka na pół mili. Każdy nieistotna przedmiot został usunięty z samolotu, aby uzyskać miejsce na dodatkowe paliwo, co umożliwiło Earhart lotu na około 274 dodatkowych mil. Oficer Straży Przybrzeżnej Stanów Zjednoczonych złapał ITASCA, ich stację radiową stacjonującą tuż u wybrzeży wyspy Howland. Dwa inne statki USA, nakazały zapalenie każdego światła na pokładzie tak, aby były umieszczone wzdłuż trasy lotu jako znaczniki. - „Howland to taka mała kropka na Pacyfiku, że każda pomoc w znalezieniu jej musi być dostępna” - podkreślała Earhart.

2 lipca o godz. 10.00 czasu lokalnego, godzinie zero Greenwich, para wystartowała. Pomimo idealnych raportów pogodowych, wlecieli w zachmurzenia i miejscowe deszcze. To uczyniło preferowaną przez Noonana metodę nawigacji obserwując niebo, trudną. Gdy zbliżał się świt, Earhart wysłała raport do ITASCA, alarmując „duże zachmurzenie, duże”. W późniejszych transmisjach Earhart poprosiła ITASCA o zlokalizowanie jej obecnej pozycji. ITASCA wysłał jej stały strumień transmisji, ale mogła ich nie usłyszeć. Jej transmisje radiowe, nieregularnie przez większość lotu, były słabe lub przerywane przez statyczne. O godzinie 7:42, ITASCA odebrał wiadomość: "Musimy być nad tobą, ale nie możemy cię zobaczyć. Mamy mało paliwa. Nie mogliśmy dotrzeć do ciebie przez radio. Lecimy na wysokości 1000 stóp.” Statek próbował odpowiedzieć, ale samolot najprawdopodobniej go nie słyszał. O godzinie 8:45 rano Earhart doniosła: „Latamy na północ i na południe.” Więcej już nie usłyszano Amelii.

Próba ratunkowa rozpoczęła się natychmiast i stała się najbardziej rozbudowanym poszukiwaniem w historii żeglugi powietrznej i marynarki wojennej. 19 lipca, po wydaniu 4 milionów dolarów i przeszukaniu 250 000 mil kwadratowych oceanu, rząd Stanów Zjednoczonych niechętnie zakończył operację. W 1938 roku na Wyspie Howland została zbudowana latarnia morska, a na terenie Stanów Zjednoczonych ulice, szkoły i lotniska zostały nazwane na cześć Earhart. Jej miejsce urodzenia, Atchison w Kansas, stało się wirtualnym sanktuarium jej pamięci. Nagrody Amelii Earhart przyznawane są corocznie.

Mimo wielu teorii, nie ma dowodów na to, jak zakończył się los Amelii. Nie ulega wątpliwości jednak, że świat będzie zawsze pamiętał Amelię Earhart za jej odwagę, wizję i przełomowe osiągnięcia zarówno w lotnictwie, jak i jako kobieta. W liście do męża, napisanego w na wypadek niebezpiecznego lotu, który okazało się być ostatnim, jej odważny duch był jasny - „Proszę, wiedz, że jestem całkiem świadoma zagrożeń,” - powiedziała. "Chcę to zrobić, bo chcę to zrobić. Kobiety muszą próbować robić to, co mężczyźni próbowali. Kiedy się im nie uda, ich niepowodzenie musi być tylko wyzwaniem dla innych ".

Po 77 latach od zaginięcia Amelii Earhart, młoda, 31-letnia Amerykanka o tym samym imieniu i nazwisku dokonała tego, czego jej poprzedniczce się nie udało dokonać. 

Swoja wyprawę nazwała "The Amelia Earhart Project". Zarejestrowała 17 przystanków i 24300 mil morskich lotu dla Amerykanów śledzących jej podróże zdjęciami i filmami wideo udostępnianymi na portalach społecznościowych. Earhart jest również prezesem fundacji "Fly With Amelia", która zapewnia młodym kobietom zainteresowanym lotnictwem możliwości edukacyjne i stypendialne. To był tech-savvy rejs, która zastąpił prymitywne narzędzia dostępne do komunikowania się z pierwotną Earhart ostatniego stulecia. Tag #flywithAmelia umożliwił ludziom śledzenie podróży w czasie rzeczywistym na kilku platformach społecznościowych, a WiFi na pokładzie utrzymywało stałe łącze z publicznością. 

Jako hołd dla ówczesnej Earhart, współczesna pilotka pozyskała swoją prywatną licencję w 2010 roku i ma nadzieję, że jej podboje zainspirują więcej kobieti do podekscytowania lotnictwem. Zdaniem federalnej administracji lotniczej, kobiety stanowią około 6,6 procent pilotów w Stanach Zjednoczonych. "Pomyślała - może ja potrafię latać po całym świecie - czyż nie byłoby to wspaniałe?" I udało się! 13 lipca 2014 Amelia Earhart ukończyła swoją 17-dniową odyseję przez 17 miast w 14 krajach, min.: Brazylię, Singapur czy Tanzanię. Przeleciała również nad Oceanem Spokojnym nad Wyspą Howland, gdzie w 1937 roku zaginęła jej poprzedniczka.