*Oczami Ambar *

- Matteo musimy porozmawiać- powiedziałam. Odeszłam z chłopakiem na bok.

- O co chodzi?

- Ty się pytasz o co chodzi?! Zamiast zajmować się Ludmiłą i Luną powinieneś zająć się mną i konkursem! Jeżeli chcesz wygrać musisz być najlepszy.

Gotowało się we mnie od środka.

- Ale Ambar ja...

- Matteo nie tłumacz się toi tak nic nie zmieni.

- Do czego zmierzasz? -spytał.

- Potrzebuję króla toru, a ty nim najwyraźniej nie jesteś. Z nami koniec.

Odjechałam od chłopaka.Było mi trochę przykro, że wolał spędzać czas z nimi niż ze mną. Ale muszę być silna. Nie mogę mu pokazać, że mi zależało.

* Oczami Matteo *

- Matteo... słyszałyśmy waszą rozmowę - podjechały do mnie dziewczyny.

- Jest nam bardzo przykro i gdybyś czegoś potrzebował wal śmiało - powiedziała Luna.

- Dzięki, ale nie potrzebuję pocieszenia - odjechałem i postanowiłem, że wrócę do domu.

* W domu *

Położyłem się na łóżku i zacząłem rozmyślać. Ambar miała rację. Za bardzo skupiłem się na Ludmile... i na Lunie.

- Bracie - mój spokój przerwał Federico.

- Czego chcesz?!

- Uhuhu widzę, że ktoś tu ma okres - zaśmiał się.

- Nie mam ochoty na żarty Fede.

- Coś się stało Matteo? -spytał przejętym głosem.

- Ambar ze mną zerwała.

- Oooo to słabo.

- To i tak nie miało sensu.Już dawno nam się nie układało.

- Nie martw się, złamane serce zawsze można uleczyć.

- Skąd te złote myśli?

- Nie wiem jakoś tak samo wyszło.

- No jasne w końcu jesteś muzykiem.

- To ja już pójdę. Na razie bracie.

- Nara Fede.

To było dziwne, czułem jakby się o mnie martwił. Tak jak za dzieciaka.

-Fedeliko, ta gupia dziewcynka mnie pocalowala - poskarżyłem się.

-Pofiem jej, ze jest gupia.

Podszedłdo tej dziewczynki.

-Jestes gupia i... i smierdzis - po tych słowach blondyneczka popłakała się i poszła do mamy.

Ahhhh czasy dzieciństwa.Tęsknię za Włochami, za bycie młodym i głupim.

------------------------------------------------------

Kolejna super krótka część heh poprzednia <link>

*tekst kursywą to retrospekcja.