Autorem książki pt. Oskar i Pani Róża jest  Éric-Emmanuel Schmitt opowiada o chłopcu chorym na białaczkę. Została ona wydana w Polsce w 2004 przez wydawnictwo Znak. Jej głównym bohaterem jest chłopiec o imieniu Oskar, który za namową opiekującej się nim pani Róży postanawia w ciągu 12 ostatnich, swoich dni życia pisać listy do Boga.

Autor jest francuskim dramaturgiem, powieściopisarzem oraz eseistą. Obecnie mieszka w Brukseli.

Pierwszą powieść napisał kiedy miał 11 lat. Studiował w jednej z najlepszych francuskich uczelni humanistycznych. Mianowicie w Ecole Normale Supérieure, gdzie zdobył prestiżowy, francuski certyfikat nauczycielski oraz doktorat z filozofii.

Każdy z nas, słysząc od lekarza, że jest nieuleczalnie chory zapytałby na pewno- Dlaczego? Natomiast kiedy ten wyrok dotyczy chorego dziecka tym bardziej o to pytamy. Wtedy szukamy odpowiedzi, która sprawi, że poczujemy się lepiej.

Książka pt. Oskar i Pani Róża przybliża nas do uzyskania odpowiedzi na nurtujące każdego z nas pytanie. Może nie będzie idealna odpowiedź, która sprawi że będziemy zadowoleni, ale pomoże nam zrozumieć sens życia i umierania. To opowieść, która porusza bardzo ważne wartości, takie jak: miłość, przyjaźń, śmierć. Napisana w taki sposób, że mogą ją czytać mali, dorośli i starzy. Powinna wszystkich wzruszyć, skłonić do głębszych przemyśleń i przede wszystkim zastanowienia się nad swoim życiem.

Główny bohater książki - Oskar, ma dziesięć lat, jest chory na białaczkę. Oskarowi pozostało kilka dni życia, lekarze zrobili już wszystko co mogli. Nikt z dorosłych nie potrafi zaakceptować jego stanu, w związku z czym jego samego. Rodzice nie potrafią porozmawiać o tym z synem, a on czuje, że wszystkich zawiódł. 

Z pomocą przychodzi doświadczona wolontariuszka - ciocia Róża (dla pozostałych pacjentów Pani Róża). To ona potwierdza przypuszczenia chłopca,spędza z nim najwięcej czasu, rozmawia o świecie i życiu oraz pomaga mu w uporaniu się z codziennością. To właśnie Pani Róża namawia go do pisania listów do Boga. Zachęca chłopca do tego, by wierzył, że każdy dzień to dziesięć lat życia.

Chłopiec więc, choć nie jest wierzący, pisze listy do Boga. Traktuje je trochę, jak pamiętnik. Pisze o tym co się działo, o emocjach, o przeżyciach, o marzeniach.

„Wydaje mi się ciociu, że oni chcieliby widzieć ten szpital innym, niż naprwadę jest. Jakby człowiek przychodził do szpitala tylko po to, żeby wyzdrowieć. A przecież przychodzi się tutaj także po to, żeby umrzeć. Właśnie, większość ludzi myśli, że szpital to miejsce, z którego kiedyś trzeba wyjść. To tam dzieją się cudy i dzieję się to, co niemożliwe. Ale czy jest tak naprawde? 

Może ludzie po prostu nie chcą pogodzić się z zastana sytuacją, odrzucają to co jest nieuniknione. „Szpital to cholernie sympatyczne miejsce [...]Szpital to sama radość, jeżeli jest się mile widzianym pacjentem[...] Mile widzianym pacjentem - czyli jakim? Oczywiście takim, którego się ochroni i przywróci mu zdrowie. „Ja przestałem być mile widziany. Od czasu przeszczepu szpiku czuję, że nie jestem mile widziany.[...] Zrozumiałem, że stałem się złym pacjentem, pacjentem, który podważa wiarę w nieograniczone możliwości medycyny. Świadomość śmierci tego chłopca jest ogromna. Pozostawia wszystkich w przekonaniu, że to nie żadna katastrofa. Każdy, kto miał szczęście przyjść na świat musi z niego odejść, czasam nawet bardzo wcześnie. 

Kiedy wzięłam do ręki tę książkę, nie myślałam, że w tak małej ilości tekstu może znaleźć się jakieś mądre przesłanie. Teraz wiem, że się myliłam. Moim zdaniem jest nim miłość do życia i docenianie wszystkich jego uroków. Pokazuje nam, że trzeba umieć pięknie żyć i pięknie odchodzić, kiedy skończy się nasz czas tu - na Ziemi. 

 Każdy dzień powinien być należycie przez nas wykorzystany. Jest jednak tak, że w pędzącym dziś świecie, często o tym zapominamy.

„Oskar i Pani Róża jest bardzo wyjątkową i jedyną w swoim rodzaju książką. Pozwala nam dotknąć wnętrza duszy i serca, małego, ale jakże wielkiego w swej istocie człowieka. Wydaje mi się, że rola bezradnych rodziców została tutaj jakby pominięta. Są tylko tłem w całej tej historii - nieporadni i zagubieni. 

„Oskar i Pani Róża to opowiadanie, które może oczarować wszystkich. Wywołuje w nas różne uczucia, skłania do głębszych refleksji. Wiele tu również odpowiedzi na zagadki tego świata. Schmitt pokazuje, dlaczego warto kochać, dlaczego ta miłość nie powinna zawężać się do jednej osoby. Sądzę, iż każdy wrażliwy człowiek powinien sięgnąć po tę książeczkę. Każdy kto ją przeczyta, być może mniej będzie się bał tego, co nieuniknione w historii każdego człowieka - śmierci i cierpienia.

Bardzo gorąco polecam wam tę książkę, jak i film. Można się wiele nauczyć od tego małego człowieka.

Żródła z których były brane informacje: 

Wstęp: https://pl.wikipedia.org/wiki/Oskar_i_pani_R%C3%B3%C5%BCa 

Informacje o autorze: https://pl.wikipedia.org/wiki/%C3%89ric-Emmanuel_Schmitt 

Dalsze rozwinięcie posta stąd: http://oskar.wyklady.org/wyklad/719_oskar-i-pani-roza-esej-na-temat-przeslania-spoleczno-edukacyjnego.html  

admin edit xx