– Avada Kedavra!
– Expeliarmus!

Dwa promienie pomknęły w swoją stronę, zderzając się pośrodku.

Nadeszło ostateczne starcie.

Co spotka Złotego Chłopca?

Śmierć, czy życie?

A jeśli życie, czy będzie warte tylu trudności, które przeszedł?

Pewien czarnowłosy chłopak przechadzał się ulicami Londynu.

Miał ciemne, szare oczy i melancholijny uśmiech na twarzy. Powoli rozglądał się, podziwiając wygląd tego miasta. Nieświadomie skręcił w niemal opustoszałą uliczkę, całkiem pogrążony w myślach. Dotarł już niemal do połowy drogi, kiedy coś wyrwało go z zadumy.

A raczej nie coś, a ktoś.

Pod jednym z opuszczonych budynków leżał nieprzytomny chłopiec, mniej więcej w tym samym wieku, co on i z równie czarnymi włosami, jak jego. Tyle że jego były starannie ułożone, a chłopaka w kompletnym nieładzie.

Nastolatek, niezmiernie zdziwiony, ale też ciekawy, zbliżył się i uklęknął obok nieprzytomnego. Sprawdził puls, oddech i dotknął jego czoła. Nic nie wskazywało na to, że był chory, czy też pijany.

Szarooki lekko przewrócił chłopaka z boku na plecy. Wtedy też on otworzył oczy. Musiał przyznać, że miały niewiarygodny kolor. Cudownie szmaragdowy.

– Co się stało? Gdzie ja jestem? – pytał, rozglądając się gorączkowo. – Kim ty jesteś? – Gwałtownie podniósł się do siadu. Jednak, zakręciło mu się w głowie, przez co drugi chłopak musiał go podtrzymać, aby ten nie zaliczył bliskiego spotkania z brukiem.

– Spokojnie, spokojnie – powiedział łagodnie. – Nazywam się Tom Riddle – stwierdził powoli, obserwując reakcję zielonookiego.

Przerażenie, zdezorientowanie i niedowierzanie biły się o przewagę w spojrzeniu chłopca.

Ciekawe.

"A więc ten nic nie pamięta", pomyślał Riddle.

Jeszcze ciekawiej.

Oczywiście, Tom doskonale wiedział kim jest chłopak, który teraz gwałtownie się od niego odsunął. Harry Potter, znany też jako Chłopiec-Który-Przeżył, czy Wybraniec.

Śmieszne.

– Kolejny raz powtórzę, uspokój się. Chciałbym tylko porozmawiać, Harry, i wszystko ci wytłumaczyć, ponieważ najwidoczniej niczego nie pamiętasz.

– S-skąd znasz moje imię? – powiedział wrogim głosem, ale strach w jego źrenicach go zdradził. I, oczywiście, zająknięcie. – I o czym, do cholery, ty mówisz? O czym nie pamiętam? – spytał.

– Widzisz? Nie mam wrogich zamiarów, zresztą, one nie miałyby sensu. Chcę ci tylko wszystko wyjaśnić – tłumaczył, wstając i wyciągając swoją szczupłą dłoń w kierunku drugiego chłopca, aby pomóc mu wstać. – Pójdziesz ze mną? Chyba, że wolisz rozmawiać na ulicy. – Wzruszył ramionami, patrząc wyczekująco na Harryego. Ten drugi wbił w niego nieufne spojrzenie, ale powoli, z wahaniem wyciągnął swoją dłoń i z pomocą Toma podniósł się z uliczki.

– Niech ci będzie – stwierdził, ale nieufność nie zniknęła z jego szmaragdowych oczu.

Zatrzymali się w małym domku jednorodzinnym na obrzeżach miasta, którym pod nieobecność właścicieli zajmował się Tom.

Harry ciągle utrzymywał bezpieczny dystans od drugiego chłopaka, patrząc się na niego podejrzliwie.

Weszli do małego, ale przytulnego salonu, urządzonego w beżu i ciepłym brązie. Na jednej ze ścian umieszczony był kominek, w którym leniwie palił się przygasający ogień.
Wzdłuż przyległej ustawiona była brązowa skórzana kanapa, a przed nią mała ława. Na przeciwnej zaś stała niewielka biblioteczka, a obok niej dwa, również skórzane, jasne fotele.

Tom zajął kanapę, a Harry, pamiętając o zachowaniu odległości, usiadł na jednym z miękkich foteli.

– A teraz, czy powiesz mi w końcu, co tu się dzieje? – spytał młodszy z nich.

Tom lekko pochylił się w stronę swojego rozmówcy i wypowiedział jedno zdanie, które wywołało ogromny szok na twarzy drugiego chłopaka.

– Harry, witaj w 1983 roku.