♥





♥

Hablemos de una vez
Yo te veo pero tú no ves

- Będę musiała o tym powiedzieć twoim rodzicom.- Babcia podaję mi kubek z ciepłą herbatą.

- O ile w ogóle się tym przejmą.- Mówię spuszczając wzrok. Brakuje mi rodziców. Mojej mamy nigdy nie było w przedszkolu z okazji dnia matki a ojciec nigdy nie przyszedł na mecz. Może to nic takiego, ale dla kilkuletniego chłopca to ogromny cios.

- Twoi rodzice bardzo cię kochają, na swój sposób ale kochają.- Kobieta mocno mnie przytula. Tego potrzebowałem.- Wyrosłeś kochany. Niedługo do domu zaczną schodzić się panny.- Babcia uśmiecha się do mnie. Problem w tym, że ja nie chcę panien ja chcę Violette.

- Pójdę już do siebie.- Biorę kubek z napojem i idę do pokoju. Kładę się na łóżku i po prostu rozklejam. Mówią, że faceci nie płaczę a ja jednak uważam, że prawdziwy facet nie boi się uczuć. Leżę tak jeszcze chwilkę a po moich policzkach płyną łzy. Łzy tęsknoty za mamą i tatą. Słyszę pukanie a drzwi się uchylają.

- Masz gościa.- Kobieta rozchyla bardziej drzwi a moim załzawionym oczom ukazuje się Violetta. Pośpiesznie wycieram łzy.

- Cześć.- Podnoszę się z łóżka.

- Zostawię was.

- Płakałeś.- Stwierdza gdy moja babcia wyszła z pokoju.

- Nie no co ty.- Mówię zmieszany i drapię się po karku. Przecież nie powiem jej prawdy.

- Powiedzmy, że ci wierzę.- Uśmiecha się.- Przyniosłam ci notatki z dzisiaj.- Szatynka wyciąga z plecaka zeszyty i kładzie na moim biurku. Chce już wyjść jednak zatrzymuje się przy wyjściu.- Leon bo ja muszę się ciebie o coś zapytać.

- O co chodzi.

- No bo...- Zawiesza się.- Ktoś powiedział mi, że ci się trochę podobam.- Federico zabiję cię.- Chcę wiedzieć czy to prawda. Tylko proszę nie oszukuj mnie.- Podchodzi do mnie i swoimi pięknymi oczyma wpatruje się we mnie.

- Tak.- Mówię cicho przymykając oczy.

- Leon ja nie chcę ci robić nadziei. Jedyne co mogę ci zaoferować to przyjaźń.

- Dobrze przyjaciółko.- Uśmiecham się do niej.

- W takim razie do zobaczenia przyjacielu.- Całuje mój policzek i wychodzi z pokoju. Już trochę weselszy kładę się na łóżku i dzwonię do Federico. Czekam aż mój przyjaciel odbierze. Wciąż nie mogę w to uwierzyć ja i Violetta przyjaciółmi. Oczywiście, że wolałbym aby było to cos głębszego, ale czy udany związek nie powinien opierać się na przyjaźni?

- Co chcesz Leon?

- Stary nie uwierzysz Violetta u mnie była. Rozumiesz?

- Fascynujące. Teraz ja ci coś powiem. Moja kochana mama zabroniła mi się z tobą kumplować podobno jesteś rozpuszczony i masz na mnie zły wpływ.- Słyszę westchnięcie po drugiej stronie. Mama Federico nigdy za mną nie przepadała. Odkąd się poznaliśmy. W sumie na początku nie było źle. Ale potem Federico spadł ze schodów i złamał sobie rękę. Według jego rodzicielki pomogłem mu w tym. Dlatego tez nigdy nie chodzimy do niego.

- To było do przewidzenia ale znając ciebie i tak jej nie posłuchasz.

- Jakbyś mnie nie znał. Co chciała od ciebie twoja Violetka?

- Chciałem ci o tym powiedzieć zanim mi przerwałeś.- Biorę do ręki długopis i zaczynam się nim bawić.- Będę musiał cię zabić.- Może nie powiedziała wprost, że wie to od niego ale mówiłem tylko jemu.- Kto ci kazał jej powiedzieć, że mi się podoba?

- Skąd wiesz, że to ja?

- Bo tylko tobie o tym mówiłem debilu! Przyszła do mnie pod pretekstem przyniesienia notatek z lekcji bo przypominam, że przez twoje głupie odzywki kazali nam wracać do domu.- Ucinam.- Gdy miała już wychodzić zatrzymała się i zapytała czy mi się podoba.

- I co powiedziałeś?

- No, że tak ale z drugiej strony dziękuję bo Violetta i ja jesteśmy przyjaciółmi.

- O Boże stary.- Słyszę jego śmiech po drugiej stronie.- Laska zamknęła cię we friendzone.- Dlaczego wszyscy uważają strefę przyjaźni za coś najgorszego w świecie.

- O co ci chodzi?

- Z firendzone nie ma wyjścia.

♥

No me importa esta vez
Voy por ti

- Nie chce mi się już- Układam ręce na stoliku i kładę na nich głowę ciągle obserwując dziewczynę przede mną.

- Podziękuj swojemu koledze.- Uśmiecha się do mnie promieniście. Od miesiąca jesteśmy przyjaciółmi. Dziewczyna jest już mniej nieśmiała. Praktycznie każdą wolną chwilę spędzamy razem. Nawet odrabiamy lekcje a potem nauczyciele myślą, że spisujemy.

- To Federico powinien robić zadanka a nie cała klasa.

- Nie lubię jak marudzisz.- Violetta przybliża się do mnie i mierzwi moje włosy.- Pozwolę ci zrobić chwilkę przerwy.

- Alleluja.- Opieram się wygodnie o oparcie fotela.

- W tedy u moich rodziców mówiłeś, że chciałbyś iść na medycynę zastanawiałeś się nad specjalizacją?

- Trochę.

- Tylko nie mów, że ginekologiem.- Szatynka się śmieje.

- Nie przesadzajmy. Myślałem nad ratownictwem albo chirurgią.

- W sumie ratownikiem możesz być. Ładnie ci w czerwonym.- Pokazuje na kolor mojej koszulki.

- A ty też podobno medycyna.

- Dietetyka.

- A skąd takie plany?

- Nie ważne.- Widocznie smutnieje.- Wracamy do zadań?- Chyba z naszej dwójki nie tylko ja coś ukrywam. Kontynuujemy robienie zadań w kompletnej ciszy, która mnie tak cholernie dołuje. Gdy kończymy Violetta wstaje i pakuje swoje rzeczy.

- Odprowadzę cię.- Mówię gdy szatynka jest przy drzwiach mojego pokoju. Birę bluzę z wieszaka i idę za nią.- Czemu tak umilkłaś? Powiedziałem coś nie tak?- Odzywam się gdy wychodzimy z mojego domu.- Jeśli tak to przepraszam.

- Nie, Leon jest okej.- Uśmiecha się do mnie sztucznie. Nie weźmie mnie na to, ale niech jej będzie.- Zamyśliłam się trochę. Pogadajmy o czymś?

- O czym tylko chcesz.

- Od kiedy grasz na gitarze?

- W sumie od dziecka, pierwsze chwyty pokazał mi mój dziadek a potem samo poszło.- Gdy byłem młodszy a rodzice wyjeżdżali zostawałem pod opieką dziadków. Dziadek był nauczycielem muzyki i czasami coś mi tam pokazał. Twierdził, że mam talent i powinienem uczyć się w szkole muzycznej. Jednak ja nie chciałem robić tego na poważnie jako hobby okej.

- Zagrasz mi coś kiedyś?

- Bardzo możliwe.- Od niedawna pracuję nad czymś dla Violetty. Nigdy nie pisałem piosenek ale gdy tylko pomyślę o niej to samo idzie.- A ty co robisz w wolnym czasie?

- Śpię, ale przez ciebie nie mam ostatnio wolnego czasu.

- Nie musisz do mnie przychodzić.

- Ale nie chcę żebyś siedział sam.- Zatrzymujemy się przed jej domem.- Twoi rodzice chyba dużo pracują.

- Mhm.- Nie zwracam zbytniej uwagi na to ci mówi do mnie dziewczyna. Jestem zbyt zajęty przyglądaniem się jej.

- Leon.- Szatynka pstryka mi palcami przed oczyma.

- Teraz to ja się zamyśliłem. Przepraszam.

- Nic się nie stało.- Violetta podchodzi już do furtki by wejść na teren swojej posesji.

- Violetto.

- Tak?- Szatynka w ostatniej chwili odwraca się w moją stronę. Podchodzę do niej patrząc się w oczy. Powoli przybliżam się by złączyć nasze usta w czułym pocałunku. Zaskoczona początkowo dziewczyna po chwili oddaje się przyjemności i swoją drobną dłoń układa na moim karku delikatnie mierzwiąc moje włosy. Każda komórka mojego ciała szaleje to to o czym marzyłem od tak dawna. Po chwili odrywamy się próbując uspokoić nasze niespokojnie oddechy. W oczach dziewczyny dostrzegam wcześniej nie znany mi blask.

- Leon...- Zaczyna będąc jeszcze w szoku.

- Nic nie mów. Dam ci czas.- Jeszcze raz tym razem krócej dotykam swoimi ustami jej warg i odchodzę. Wracam do siebie powolnym krokiem. Boże jaki ja jestem głupi. Violetta teraz się do mnie nie odezwie.

- Leon!.- Odwracam się słysząc swoje imię. Violetta.- Dlaczego poszedłeś tak bez słowa?

- Nie chciałem ci bardziej mieszać w głowie.- Wkładam ręce do tylnych kieszeni moich spodni.

- Już wystarczająco w niej namieszałeś.- Podchodzi do mnie i całuje mój policzek.

- Nie rozumiem.- Mówię zdezorientowany i poprawiam swoje włosy, które opadły mi na czoło.

- Może teraz zrozumiesz.- Violetta staje na palcach a jedną rękę przewiesza przez mój bark i delikatnie całuje. Całuję się z Violetta Castillo już trzeci raz. To uczucie jest nieziemskie.- Trochę mi się podobasz Leon.- Szatynka bawi się włosami nad moim karkiem.- No może trochę bardzo.- Dziewczyna uśmiecha się do mnie promieniście.

- Na serio?- Nie ukrywam mojego zdziwienia. Dziewczyna moich snów właśnie mówi, że się jej podobam.

- Tak

♥

Cerca de ti, irresistible
Una actuación, poco creíble

- Powinniście mi dziękować.- Federico dosiada się do nas jedząc jabłko.

- Leon pomożesz mi z matmą?- Violetta zlewa totalnie mojego kumpla i bardziej przytula się do mojego boku. Nie dziwię się jej Federico trochę powkurzał ją na ostatniej przerwie.

- Leon zrób coś to twoja dziewczyna.- Śmieję się i kręcę głową.

- Zasłużyłeś.

- Jesteście razem dopiero dwa tygodnie a ty już jej pod pantofel włazisz.- Federico kończy jeść owoc i rzuca ogryzkiem do siebie.

- Panie Pasquarelli do dyrektora.- Słyszymy za sobą głos nauczycielki od historii. Obstawiam, że to ona dostała jego ogryzkiem. Mój przyjaciel wstaje i idzie z nią.

- Długo się znacie?

- Od dziecka.

- Chciałabym mieć przyjaciółkę.- Szatynka spuszcza głowę i smutnieje.

- To ja ci nie wystarczam?

- Z tobą nie mogę pogadać o typowo babskich sprawach.- Odrywa się ode mnie i patrzy na mnie tymi swoimi ślicznymi oczkami.

- Wiesz ja też mogę iść z tobą na zakupy.I będę powtarzał jak pięknie we wszystkim wyglądasz.

- Podlizujesz się.- Na twarzy Violetty znów gości uśmiech.

- Zapraszam cię na tak jakby randkę.- Zmieniam temat. Planuję to od tygodnia i chciałbym aby to była jej najlepsza randka.

- Okej, o której?

- U mnie o 17:00.- Uśmiecham się do mojej dziewczyny i całuje jej policzek. Po dzwonku udajemy się na ostatnia dzisiejszego dnia lekcję. Biologia jest jednym z moich ulubionych przedmiotów jednak dziś wyjątkowo nie mogę się skupić. Myślami jestem już na randce z piękną szatynką.

- Leon zapraszam do odpowiedzi.- Głos nauczycielki wyrywa mnie z zamyślenia.

- Ja?

- Tak myślałam tym razem ci odpuszczę, ale to tylko dlatego, że zaraz dzwonek. No cóż miłego weekendu.- Już coraz bliżej mojego spotkania z Violettą.

  Szybko ogarniam się w domu a babcia pomaga mi zjedzeniem. Co ja bym bez niej zrobił?  To ona słuchała mnie gdy miałem problemy to ona siedziała ze mną kiedy byłem chory. To babcia pomogła mi z randką.

- Leon skończ już z tymi perfumami bo ta biedna dziewczyna się udusi.- Babcia staje w progu mojego pokoju i się uśmiecha.

- Chcę by było idealnie.- Poprawiam w lusterku moje włosy.

- Ty naprawdę kochasz tą dziewczynę.

- Bardzo ją kocham i dziś jej to powiem pierwszy raz.

- To może ja już pójdę i zostawię was.

- Zostań chce ci ją przedstawić bo nie było jeszcze okazji.- Chcę by poznała Violette tyle jej opowiadałem o mojej ukochanej a nie było okazji by się poznały. Słysząc dzwonek do drzwi szybko schodzę na dół po drodze zatrzymuję się przy lustrze by zrobić kontrolę wyglądu. Biorę głęboki wdech i otwieram drzwi. Szatynka ma na sobie niebieską sukienkę z białymi kwiatami. Lekko rozkloszowaną sięgającą za kolano. Idealnie podkreśla figurę mojej dziewczyny.

- Cześć.- Uśmiecham się do niej szeroko. - Zapraszam.- Otwieram szerzej drzwi by mogła wejść do środka.

- Dzień dobry.- Mówi widząc moją babcię schodzącą po schodach na parter.

- Babciu poznaj Violettę.- Obejmuję szatynkę.- Violetto poznaj moją babcię.

- Miło mi panią poznać.

- Mi ciebie również.- Obie wymieniają przyjazne uśmiechy.- Zostawiam was już samych. - Zabiera swoją torebkę a po drodze zatrzymuje się jeszcze przy mnie.- Dobry wybór Leon, ale pamiętaj nie chcę jeszcze być prababcią.- Uśmiecha się do mnie i wychodzi. Przyglądam się chwilkę dziewczynie.

- Coś się stało? Ubrudziłam się gdzieś?

- Nie, spokojnie. Chodź.- Wyciągam dłoń w jej stronę i prowadzę od ogrodu gdzie wcześniej przygotowałem miejsce na naszą randkę. Niby tyko koc i trochę jedzenia ale wiedze ten blask w jej oczach. Podoba jej się. Siadamy razem na kocu  przytulamy do siebie. Mógłbym tak przesiedzieć całe życie.- Muszę ci coś powiedzieć.- Zaczynam a na twarzy mojej towarzyszki pojawia się strach. Kocham cię. Już mi się nie tylko podobasz ale także cię kocham.- Dziewczyna uśmiecha się i całuje mój policzek.

- Ja ciebie też. A teraz ja musze ci coś powiedzieć. Zdradzę ci mój sekret.- Szatynka bierze głęboki wdech.- Jestem chora.- JESTEM CHORA te słowa echem odbijają się w mojej głowie jak piłka do tenisa. Milion chorób przychodzi mi na myśl. - Leon kochanie wszystko dobrze?

- Na co?

- Leon nie jestem chora fizycznie tylko psychicznie.- Violetta chora psychicznie? Gdybym nie usłyszał tego od niej to bym zaczął się śmiać bo to nie możliwe.  Przecież po niej nic nie widać.- Mam...to znaczy miałam anoreksję.- Siedzę przez chwilę zszokowany. Przecież to niedorzeczne odkąd pamiętam Violetta miała idealną figurę. Z punktu widzenia faceta jest bardzo atrakcyjną.

- Jak to skarbie?- Zmartwiony kładę dłoń na jej ramieniu i patrzę w oczy.

- Miałam jedenaście lat i ważyłam trochę więcej niż powinnam chłopcy ze szkoły bardzo mi dokuczali z tego powodu. Zaczęło się niewinnie jadłam mniej aż w końcu zaczęłam się głodzić.

- Boże kochanie.- Zmartwiony mocno ją do siebie przytulam.- Nie rób już tego kochanie.- Całuję ją w czubek głowy.

- To dlatego cię unikałam. Bałam się negatywnych komentarzy. Od tamtej pory podchodzę dość nieufnie do ludzi. ale tobie już ufam ty mnie nie skrzywdzisz. Dziewczyna podnosi dłoń ku górze i mierzwi moje włosy. Teraz chyba moja kolej powiedzieć co we mnie siedzi. Ona dała radę to ja też dam.

- Teraz ja ci zdradzę mój sekret.- Biorę wdech i chwilę zastanawiam się jak to zacząć. - Czasami płaczę.

- Dlaczego?- Widocznie przejęta Violetta prostuje się i spogląda na mnie.

- Z tęsknoty kochanie.

- Z kim tęsknisz?

- Za rodzicami nigdy niemieli dla mnie czasu praca była zawsze ważniejsza.- Z mojego oka wypływa łza, którą natychmiast ściera moja ukochana.

- Przy mnie już nie będziesz płakał

♥



No te das cuenta, no son compatibles
Quita la venda que a tus ojos impide

Wpatruję się w kalendarz pustym wzrokiem dokładnie 18 lat temu urodziłem się. Prezent w postaci sporej sumy pieniędzy od rodziców już dostałem. Nigdy od nich nic nie chciałem prócz miłości  i jakiekolwiek zainteresowania. Jeśli chcieliby mi to dać teraz to by się spóźnili. Zainteresowała się mną babcia a kocha mnie piękna szatynka, z którą spotykam się od pół roku. Dziś z okazji moich 18 urodzin chcę wcielić w życie coś co planowałem od dawna. Wyjechać i zobaczyć kto się mną zainteresuje. Zostawiam tylko kartkę z Voy por ti piosenką napisaną dla Violetty. Biorę walizkę i kitarę. Witaj świecie Leon Verdas nadchodzi. Wyciągam jeszcze telefon i piszę wiadomość do ukochanej.

Nie martw się.

Wrócę skarbie