Noriaki Kasai oraz jego dwie siostry, Kumiko i Noriko były wychowywane w biedzie przez matkę Sachikę. Ich ojciec Toshinori nie miał pracy, nie interesowały go też sprawy rodzinne. Po rozwodzie rodziców Kasai zupełnie stracił kontakt z ojcem, a do ich pogodzenia doszło po wielu latach. W 1994 sześć lat młodsza od Noriakiego Kumiko zachorowała na niewydolność szpiku kostnego. Skoczek wyimaginował sobie, że jeśli zostanie mistrzem olimpijskim, to jego siostra wróci do zdrowia, przez co zaczął więcej trenować. Kumice pomogła terapia komórkami macierzystymi, jednak w 2013 nastąpił nawrót choroby. W 1997 w pożarze domu wywołanym przez podpalenie matka rodzeństwa doznała ciężkich poparzeń ciała i układu oddechowego. Zmarła rok później w wieku 48 lat. Przed śmiercią pisała listy do syna, w których motywowała go do pracy i życzyła powodzenia na mistrzowskich zawodach. Jeden z nich Kasai zabiera ze sobą na każdą olimpiadę. Walcząca z chorobą Kumiko  w maju 2015 straciła przytomność i po raz kolejny trafiła do szpitala. Zmarła 13 stycznia 2016. Dwa dni później jej brat, skacząc z żałobną czarną opaską na ramieniu, wyrównał na mistrzostwach świata w lotach rekord Azji w długości skoku. 

Kasai jest absolwentem Tokai University Daiyon Senior High School, honorowym obywatelem Shimokawy (od 2001), a także pracownikiem korporacji Tsuchiya Holdings, zajmującej się projektowaniem, budową i sprzedażą domów mieszkalnych, głównie we wschodniej i północnej części kraju. 

W lutym 2014 ożenił się z 12 lat od niego młodszą Reiną Harimą. 30 stycznia 2016 na świat przyszła ich córka Rina.

W kwietniu 2011 razem z Fumihisą Yumotą i Kazuyą Yoshioką zbierał w Sapporo w ramach akcji charytatywnej pieniądze dla ofiar trzęsienia ziemi i tsunami na Honsiu, a także odwiedził szkoły w Fukushimie i w Iwaki, przekazując tam pieniądze i 100 kg ryżu. Kilka miesięcy później zaprosił kilkanaścioro dzieci z dotkniętego katastrofą regionu kraju wraz z rodzicami i nauczycielami na wycieczkę do Hakuby, gdzie mogły one obejrzeć zawody skoków, odbyć lot balonem i popływać. 

Noriaki zadebiutował w Pucharze Świata 17 grudnia 1988 roku w Sapporo. Zajął tak 31. miejsce. Punkty w Klasyfikacji Generalnej zdobył rok później 9 grudnia 1989 roku w Lake Placid, gdzie zajął 9. miejsce. Pierwszy raz na podium stanął 29 lutego 1992 roku w Lahti zajmując tym samym 3 miejsce. Triumfował natomiast niecały miesiąc później 22 marca w Harrachov.

Jego rekord życiowy wynosi 241,5 m i został ustanowiony 19 marca bieżącego roku na Vikersundbakken w Vikersund. Jego pierwszym trenerem był Manabu Ono, natomiast obecnym jest Tomoharu Yokokawa. W między czasie trenowali go także Vasja Bajc, Hirokazu Yag, Katsushi Tao oraz Kari Ylianttila. Jego trenerem indywidualnym był Suichi Furuta, natomiast aktualnie jest nim Janne Väätäinen. 

Najważniejsze osiągnięcia:

>złoto w MŚ w Harrachov (1992)

>1. miejsce w Turnieju Nordyckim (1999)

>Puchar KOP (2013/2014)

>Medal Holenkollen (2016)

>Jest o 27 lat starszy od najmłodszego skaczącego w PŚ Domena Prevca;

>Legendy głoszą, że zdobył receptę na nieśmiertelność i wieczną młodość;

>Nori jest zawodnikiem, któremu prawie każdy kibicuje niezależnie od wieku czy narodowości;

>Został najstarszym triumfatorem zawodów Pucharu Świata;

>Kiedy zaczynał skakać takich skoczków jak Stefan Kraft, Peter Prevc czy Olek Zniszczoł nie było jeszcze na świecie;

>Jego pseudonimy to "Nori", "Kamikaze Kasai", "Legenda";

>W ciągu roku 6 miesięcy spełnia w Europie;

>W Japonii prawie nikt go nie zna;

>"Skoki rozgrywają się głównie w głowie, trzeba być maksymalnie skoncentrowanym. Ja przy każdym skoku wyobrażam sobie, że jestem pilotem kamikaze, najodważniejszym ze wszystkich, a ten lot to egzekucja, ostatnia misja wojenna."

>"Nigdy się nie poddawaj, a marzenia się spełnią"

>"Skoki wciąż sprawiają mi przyjemność."

>"Adam Małysz - zdecydowanie największy rywal. Także Ahonen i Schmitt, i Goldberger. Jeśli chodzi o młodszych, to na pewno Morgenstern, Schlierenzauer i Simon Ammann. Całkiem ich sporo. I wszyscy chcemy wygrywać!"

>"A ja jeszcze chciałem z nim poskakać w Soczi!" (o zakończeniu kariery Adama)