ZALOGUJ SIĘ I DOŁĄCZ DO TEGO FANDOMU!
Olivier de Marliave, autor książki „Historia eunuchów”, twierdzi, że kastracja najczęściej miała związek właśnie z religią i sferą sacrum. W końcu włoskich kastratów pozbawiano męskości, by mogli śpiewać pieśni religijne, a eunuchowie służący na dworach bizantyjskich władców, tureckich sułtanów czy chińskich cesarzy na starość przenosili się do klasztorów i miejsc świętych, gdzie dokonywali żywota.
Bezpośredni kontekst religijny miały kastracje ku czci bogiń płodności i wojny, takich jak Astarte czy Kybele. W kościele chrześcijańskim, szczególnie wschodnim, przez długi czas rzezanie uważano za dowód oddania Bogu, a ciała, już pozbawione pokus, porównywano do aniołów. Podobnie w islamie, eunuchowie od XIII w. strzegą grobowca Mahometa w Medynie i pilnują porządku w Mekce.
Dawniej istniały także sekty praktykujące kastrację. Najbardziej znana to skopcy, przedstawiciele ruchu religijnego, w którym akt pozbawienia się męskości traktowano jako stopień wtajemniczenia i warunek zbawienia. Ponieważ uważano, że genitalia wyrosły na ciałach Adama i Ewy jako kara za grzechy, w trakcie obrzędu jednym obcinano jądra (tzw. mała pieczęć), co gwarantowało im po śmierci pozycję anioła, archaniołami zostawali zaś ci, którzy zdecydowali się na panektomię (wielka pieczęć).
Rozmiar penisa i jego sprawność to przyczyna męskiej dumy lub kompleksów. Mężczyźni od zawsze boją się o ten atrybut własnej męskości, a dla wielu z nich kłopoty z potencją to niemal koniec świata. Podwiązywanie nasieniowodów w celach antykoncepcyjnych czy usunięcie jąder (orchidektomia) w przypadkach różnych chorób stosuje się do dziś, ale panektomia – usunięcie jąder i penisa – zdaje się najgorszą z możliwych traum dla mężczyzny. Podobnie uważano w przeszłości, ponieważ utrata przyrodzenia oznaczała wtedy nie tylko wyrzeczenie się przyjemności ze współżycia czy możliwości przedłużenia rodu, lecz także pozbawienie nadziei na spokojną i dostatnią starość (przez wieki bezpieczeństwo socjalne zależało od posiadania potomstwa). Mimo to w niektórych częściach świata kastratów „produkowano” w wielkiej liczbie, czasami przemocą, a czasami za zgodą rodziny lub nawet samych zainteresowanych. I tak w Chinach, Turcji, Egipcie rzezańcy potrzebni byli do zajmowania się haremami, we Włoszech pozbawieni w dzieciństwie jąder chłopcy o pięknym głosie cieszyli swoim śpiewem uszy duchownych, a byli też i tacy, których pozbawiano męskości za karę, w ramach pokuty lub by przypodobać się bogom.
Stosy penisów
Pierwotnie kastrowanie było sposobem na upokorzenie i pozbawienie wroga jego mocy. Starożytni Egipcjanie, odcinając penisy zabitym wrogom, symbolicznie odbierali im witalność w zaświatach (na polu bitwy zaś pomagało im to zliczyć poległych). Na reliefach zachowały się sceny przedstawiające stosy odciętych fallusów. Kastrację wykorzystywano do pozbycia się konkurentów do tronu, gdyż bezpłodny władca nie nadawał się do rządzenia. Według Galla Anonima w 1031 r. Czesi wykastrowali Mieszka II, mszcząc się za oślepienie ich księcia.
Masowo rzezano jednak wyłącznie niewolników. Obojętni na dwie główne siły napędowe kierujące życiem mężczyzn – chęć założenia rodziny i oddawania się przyjemnościom cielesnym – eunuchowie byli służącymi doskonałymi. Pełnili funkcje opiekunów w haremach i najbliższych doradców. Jedna z legend mówi, że pierwsze kastracje niewolników dworskich przeprowadziła legendarna Semiramida, która kazała pozbawiać męskości jeńców wojennych i swoich kochanków. Nawet jeśli ten motyw kobiety modliszki jest tu raczej nadinterpretacją, to rzeczywiście tłum wykastrowanych mężczyzn pilnujących domów kobiet w naszym kręgu kulturowym pojawił się najpierw w przekazach dotyczących Persów. To na dworze perskim eunuchowie pokazali swą groźną twarz, gdy za namową marszałka dworu Aspamitresa w 465 r. p.n.e. zamordowano Kserksesa, a Bagos zabił Artakserksesa III i jego synów oraz próbował otruć Dariusza III.