Główną wadą siódmego sezonu jest sam fakt, że on powstał. Wyjaśnienie, że twórcy chcieli dać Henryemu swoją własną historię jest dobre i logiczne, ale czy to było potrzebne? Równie dobrze mogliśmy sami sobie dopisać dalszą część jego historii, a serial na pewno by na tym nie ucierpiał.  

Całkiem ciekawym powodem powstania siódmego sezonu mogła być chęć rozwinięcia tematu Wish Realm, czyli pokazania jak wyglądałby świat, gdyby Regina nie rzuciła Mrocznej Klątwy. Do końca szóstego sezonu można było przypuszczać, że w krainie stworzonej przez życzenie są duplikaty postaci, które znamy. Niestety dostaliśmy sporą dawkę całkiem nowych bohaterów i inne losy. To właśnie brak starej obsady jest drugą i ogromną wadą siódmego sezonu. Jeśli ktoś kiedyś zadał sobie pytanie, jak wyglądałoby Once Upon a Time bez Emmy, Charmingów, Czerwonego Kapturka, czy choćby Krasnoludków to teraz ma odpowiedź. Nie przesadza się starego drzewa. To po prostu nie zadziałało tak, jak powinno. Nowe postaci są całkowicie nijakie, bez charakterów, nudne i przewidywalne. Jak na ironię dostaliśmy masę nowych, bohaterów, ale żadnego powiewu świeżości. Pan Gold/Weaver, czy jak ktoś woli Rumpelsztyk stracił swój charakter. Nie wiadomo czy on jest dobry czy zły. Niby to ten sam Krokodyl, ale jakiś taki mało "rumpelsztykowy", jakby jego szósty zmysł gdzieś wyparował i przez to stał się małym pieskiem z podkulonym ogonem, który co jakiś czas niewinnie szczeka. Gdzie ten Rumpelsztyk, który przez lata kierował decyzjami wielu ludzi tylko po to, żeby dostać się do Krainy Bez Magii? Gdzie jest ten wybity manipulator potrafiący jednym zdaniem zasiać w sercu swojej ofiary, ziarno niepewności? Nie ma i nie wróci, a szkoda.  
Kolejną wadą jest nowy Kopciuszek, a raczej aktorka, która grała tą postać. Ciężko jest jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, czym kierowali się twórcy przy wyborze właśnie tej aktorki. Jacinda nie przyciąga do siebie widza. Ta postać w żaden sposób nie jest ciekawa. Nie chcemy się dowiedzieć czegoś więcej na jej temat. Ona nie jest intrygująca, a żeby pójść krok dalej można stwierdzić, że gdy nie było jej na ekranie znacznie lepiej oglądało się ten serial. Jest zupełnie jednowymiarowa, pospolita i nudna.  

Następna wada to brak Storybrooke. Miasteczko jest NIEODŁĄCZNYM elementem Once Upon a Time i bez niego nie ma klimatu serialu. Nie ma tej magicznej aury, którą można wyczuć, jak tylko na ekranie pojawia się charakterystyczna wieża czy sklep Pana Golda. Hyperion Heights jest szare i pozbawione tego czegoś. Jakiegoś magicznego pierwiastka przyciągającego nas do postaci, które tam mieszkają.  
Jako wadę można również podać dość słabą fabułę. Siódmy sezon był bardzo zachowawczy. Twórcy postawili na schematy, które już bardzo dobrze znamy, czyli ponownie dostaliśmy Mroczną Klątwę, wymazanie pamięci, osobę, która musi uwierzyć w magię, pocałunek prawdziwej miłości, jako sposób na złamanie klątwy i masę innych wątków przewijających się już kilka razy w poprzednich sezonach. Są nawiązania do Lostów np. Batoniki Apollo czy numer mieszkania Henryego (815). Ogólnie nie ma nic wyłamującego się ze schematu.  
Kolejna wada to brak konsekwencji wcześniejszych decyzji, niestety to towarzyszy nam już od dawna. Twórcy zaczęli się gubić w swoich własnych pomysłach, prawach magii, czy choćby charakterach postaci. W konsekwencji wyszedł taki misz-masz w którym jest mnóstwo sprzeczności i źle rozwiniętych lub zakończonych wątków.  
Wad jest więcej niż zalet, a następny błąd popełniony przez twórców to ten, że tak szybko usunęli postacie Victorii Belfrey i Ivy, bo dobrze się je oglądało i dodawały fajnej atmosfery do serialu. Może nie były jakoś bardzo barwne, ale miały w sobie potencjał, który został zmarnowany.