Zostać Wielkim Wezyrem w Imperium Osmańskim? Nic prostszego, wystarczyło być chrześcijańskim chłopcem, niejedynakiem. Zapraszam do poznania systemu devsirme.

Devszirme (tureckie devşirme , dosłownie "podnoszący się"lub "zbierający"), znany również jako podatek krwi lub hołd krwi, był praktyką, zgodnie z którą imperium tureckie co kilka lat (3-8 w zależności od potrzeb) zabierało chłopców, w wieku od 8 do 18 lat, z ich rodzin, aby mogli zostać wychowani, by służyć państwu. Ten podatek od synów został nałożony tylko na chrześcijańskich poddanych imperium, głównie na Bałkanach i w Anatolii .

Chłopcy obowiązkowo byli poddawani obrzezaniu i przejściu na islam. Głównym celem było wybranie i szkolenie najmłodszych dzieci i młodzieży w służbie wojskowej (janczarach) lub cywilnej imperium.

Devsirme rozpoczął się w połowie lat XIV w za panowania Murada I jako metoda przeciwdziałania rosnącej potędze tureckiej szlachty.

Do połowy XVII wieku praktyka formalnie się skończyła. Próba ponownego jej utworzenia w 1703 roku spotkała się z dużym oporem wysokich urzędników, którzy pragnęli swoich wojskowych i cywilnych stanowisk. Wreszcie w pierwszych dniach panowania Ahmeta III praktyka devshirme została zniesiona.

Devsirme wyłonił się z systemu niewolnictwa, który rozwinął się we wczesnych stuleciach Imperium Osmańskiego i osiągnął ostateczny rozwój za czasów Sułtana Bayezyda I. Początki to głównie więźniowie z wojny, zakładnicy lub niewolnicy, którzy zostali zakupieni przez państwo. Wczesnym źródłem greckim, w którym wspomina się devshirme (paedomazoma), jest przemówienie arcybiskupa Isodorosa w Salonikach w 1395 r. Mowa miała na celu pocieszenie rodziców młodych chłopców uprowadzonych po nakazach sułtana Bayezyda I.

Idealny wiek rekrutów był między 8 a 18 rokiem życia, rekrutacja chłopców poniżej 8 roku życia była zabroniona.

Początkowo młodzi chłopcy szkolili się w sztuce walki i nauce języka. Po pewnym czasie następowała selekcja. Wyjątkowo zdolnych intelektualnie delegowano do dalszej nauki w przypałacowej szkole by w konsekwencji mogli trafić do instytucji pałacowej znanej jako Enderun (dziś powiedzielibyśmy – służba cywilna). Musieli towarzyszyć sułtanowi w kampaniach, ale wyjątkowe zasługi były wynagradzane przez stanowiska poza pałacem. Osoby wybrane do instytucji Scribe, zwane kalemiye, otrzymały także prestiżowe stanowiska. Instytucja religijna, İlmiye, gdzie wykształceni byli wszyscy ortodoksyjni muzułmańscy duchowni Imperium Osmańskiego i wysłani do prowincji lub w stolicy.

Pozostali pozostawali w korpusie janczarów i dalej szkolili się w sztuce walki różnymi rodzajami broni. Małżeństwa nie były zakazane choć w praktyce zawierane były w niewielkim odsetku.

W praktyce system devsirme oferował nieograniczone możliwości młodym mężczyznom, którzy mu podlegali.

Devsirme odbywało się co cztery lub pięć lat czasem osiem z prowincji wiejskich na Bałkanach i tylko z nielicznymi wyjątkami od nie-muzułmanów. Opłata wyrównawcza nie była stosowana w głównych miastach imperium, a także dzieci lokalnych rzemieślników w miastach wiejskich były również zwolnione, ponieważ uznano, że mogłoby to zaszkodzić gospodarce.

Chłopcy byli głównie rekrutowani z populacji słowiańskich i albańskich na Bałkanach. Według Encylopedia Britannica i Encyclopedia Islamu, we wczesnych czasach imperium wszyscy chrześcijanie byli zapisywani w sposób niedyskryminacyjny. Później preferowane były osoby z Albanii, Grecji , Bośni i Bułgarii. Jednakże bośniaccy muzułmanie byli również rekrutowani ale wysyłani bezpośrednio do służby w Pałacu (a nie w wojsku), w grupach zwanych "potor". Znane przykłady dostojników, którzy zostali zrekrutowani jako devsirme to Rustem Pasza, Sinan Pasza i Sokollu Mehmed Pasza.

Żydzi zostali zwolnieni z tej służby a do niedawna uważano, że Ormianie także. Jednak rękopisy ormiańskie z XV do XVII w. i zagraniczni podróżnicy z tamtych czasów wskazują, że Ormianie nie byli wyłączeni. Nie brano chłopców, którzy byli sierotami lub byli jedynym synem.