Ktokolwiek kiedykolwiek czytał, bądź słyszał o tym małym skurczybyku - Piotrusiu Panu, ten wie, czymże ta Nibylandia jest. Byłem tam chyba setki jak nie tysiące razy, ale zawsze wracam tam z uśmiechem. A czemuż to? A no, bo pochowałem na całej wyspie swoje skarby, a poza tym, nigdy nie braknie mi pomysłów na dogryzanie temu małemu złośliwcowi. Lepiej jednak na niego uważać. Może i wygląda na bezbronnego chłopca, ale jak zapoda zatrutą strzałką, to ho! Dwa dni z życiorysu wyjęte i przespane.  Jakby kto nie wiedział jak wygląda ta okropna kreatura, zdjęcie poniżej. Nie ufajcie dzieciakowi w rajtuzach, który lata na zawołanie. A co jeśli... jemu się tak tylko wydaje i po tym jak nawciągał się wróżkowego pyłu, ma jakieś omamy? Ach ta dzisiejsza młodzież... Chociaż on to żaden młodzieniec. Skurczybyk starszy ode mnie, a wciąż mu się powodzi, a ja umarłem i to aż trzy razy! Tak jak obiecałem, zdjęcie tego nicponia: 

                          

A skoro już jesteśmy przy tamtejszych potworach, poznać państwo muszą jeszcze jednego z nich, który na moje nieszczęście, przemieszcza się szybciej niż bym tego chciał. W dodatku to wcale nie jest zwierzę, jak w tej bajce mówią, a człowiek z krwi i kości, chociaż... W to akurat wątpię. Z pewnością może to być także cyborg, czy inna pokręcona machina, na której się nie znam i nie mam pojęcia jak to unicestwić, by nie wybuchło razem ze mną. Mowa oczywiście o Krokodylu, Bestii, Mrocznym czy Rumpelsztyku jak kto woli. Trzeba jednak przyznać, że każde z tych określeń pasuje do niego idealnie! To on odciął mi rękę, choć równie dobrze możecie wierzyć, że ją pożarł, niech to uczyni z niego jeszcze większą bestię. On zaś jak nie w Nibylandii, to w Storybrooke i Zaczarowanym Lesie się pałęta. Ten, kto spotka go na swojej drodze, lepiej niech go zignoruje, a najlepiej niech ucieka! Paskuda nie odpuści jeśli nie nawiążę z Wami jakiejś umowy! 

A teraz przejdźmy do samej Nibylandii! Jest to dość spora wyspa na oceanie, po środku której znajduje się przeogromna czacha, w której swoją siedzibę ma nikt inny jak nasz kochany Piotruś!  Tam przeprowadza wszystkie swoje misterne plany. Rozmyśla, jakiego dzieciaka by tu sobie porwać następnego. Raz nawet pokusił się o synalka mojej jedynej i prawdziwej miłości - Swan. Nie wyszło nam to jednak na takie złe! Wreszcie dostałem buziaka, ha! Wtedy znienawidziłem tego małego skurczybyka jeszcze bardziej, o ile tak się dało. Poustawiał wszędzie pełno pułapek, a największą z nich są jego poddani - Zagubieni Chłopcy. Sam ich porwał, a potem im wmówił, że dorośli są źli, bo to dorośli ich zostawili. Banda teraz snuje się po Nibylandii i poluje na każdego dorosłego jakby był dorodnym wieprzkiem, a oni nie jedli od roku, phi! 

Sama wyspa nie jest taka zła. Da się w niej zatrzymać na dłuższy czas, o ile oczywiście znajdzie się bezpieczne miejsce od Zagubionych Chłopców. Sam takie znalazłem i urządziłem tam swoja malutką kryjówkę. Kto by pomyślał, że klimat wyspy tak idealnie nada się do przechowywania rumu! Gorzej by było, gdyby jednak ktoś znalazł moje zapasy, a co gorsza z nich skorzystał! Wtedy sam pokusiłbym się o odgryzienie lub odcięcie delikwentowi ręki, tak dla zasady. Rumem i kobietami prawdziwy mężczyzna się nie dzieli! A klejnotami podzieli się oczywiście z ukochaną kobietą. Chociaż... Swan niezbyt na to chętna, ale... Nie, nie. Program randkowy dopiero później. Nie mogę teraz okazać takiej nieodpowiedzialności! Teraz podróżujemy! A więc im dalej w ląd, tym dziwniejsze stworzenia można spotkać. Na przykład taką Tygrysią Lilię. 

Wybacz, Liluniu! Sama w sobie nie jest zła. Gorzej jeśli myśli o Was w okropny sposób i wciąż pamięta Wasze brudne zagrywki sprzed lat. Wtedy ups... Zatruta strzałka raz, dwa i trzy. Ma kobita cela! Nie jak baba z wesela! Tygrysia Lilia to jedyna dobra dusza Nibylandii. A to pogada, a to powalczy przeciwko Piotrusiowi... No oczywiście, jest na drugim miejscu po Dzwoneczku, ta to dopiero niesamowita babka! Straciła skrzydła, metr pięćdziesiąt wzrostu, czyli niewiele, a jak przywali, to człowiek wszystkie gwiazdy widzi i to za jednym zamachem! UWAGA, MA NÓŻ!

Jedna brunetka, druga blondi. Jeszcze tylko rudej brak... A nie, jednak jest! Tylko w morzu się ukryła. Arielka, syrenka z Atlandydy, gdziekolwiek to jest. Dobre dziecko, ukochana córeczka tatusia. Wiecznie zwariowana i rozmarzona o jakimś księciu. Nienormalna jak się patrzy. Przecież to oczywiste, że kiedy ma się do wyboru księcia i pirata, biegnie się do tego drugiego, phi! Z Arielki jednak dobra rybcia i nie ma się ochoty jej usmażyć, czy nabić na pal. Choć roztrzepana, miewa czasem dobre pomysły. Mieliśmy ze sobą problemów, bo nie doceniała mojego uroku osobistego, ale w końcu wyszliśmy na dobrą drogę. To chyba jedyna dobra dusza na tej wyspie, chwała jej za to! 

Podsumowując, Nibylandiia to przeurocza wysepka, przyjazna dzieciom i całym rodzinom niezależnie od wieku. Pod warunkiem, że nie ma na niej Piotrusia i Zagubionych Chłopców. Wcale nie lata po niej skurczybykowaty cień i nie pilnuje, byście nigdy nie mogli opuścić Nibylandii. Lepiej jednak nie zapuszczać się tu samemu, zwłaszcza jeśli jest się chłopcem. Wtedy już nie ma odwrotu... Naturalnie zachęcam Was wszystkich do podróżowania, gdziekolwiek Was nogi bądź płetwy poniosą! Niech nie będzie Wam Piotruś straszny. Biegnijcie po przygodę, a ja biegnę przygotować się na wieczorny blok randkowy. Aye, kamraci!