Kwestia samotności interesuje twórców kultury od wieków. Właściwie dotyka każdego bohatera, gdy dopadają go wyrzuty sumienia, gdy popada w nieszczęście, gdy ponosi klęskę, gdy traci bliskich, ukochaną osobę, gdy choruje, spodziewa się śmierci.

Najprostszym przykładem jest sen - indywidualne doświadczenie, które dana osoba przeżywa sama. W śnie objawia się człowiekowi los.

Szuka się w samotności wiedzy, pogłębia się mądrość, szuka się rozwiązań problemów.

Bohaterowie „Wspaniałego stulecia” przeżywali samotność w wielu sytuacjach, tym bardziej, że żyli w ciągłym zagrożeniu, w sieci intryg. Byli zdradzani i wpadali w pułapki. We śnie otrzymywali wizję przeszłości lub przyszłości, w wizjach znajdywali drogowskazy, otrzymywali przestrogi.

Umiejętności nawiązywania równoprawnych i szczęśliwych relacji traciły rację bytu wobec nietrwałości związków emocjonalnych. Natomiast tylko pewność i poczucie bezpieczeństwa w relacjach warunkuje poczucie spełnienia człowieka.

Samotność każdego z nich była inna, w zależności od tego,czym była wywołana. Uczucie to udzielało się widzom, przybliżało do bohaterów. Wkraczając w wewnętrzne światy wybranych bohaterów, lepiej też poznawali naturę człowieka,a więc także siebie.

Walcząca o pozycję w haremie Hurrem, odrzucona sułtanka Mahidevran, odepchnięty książę Mustafa, udręczony Cihangir, zdradzony Bajazyd...i wielu innych.

Najbardziej oczywista i bliska była  codzienna samotność, wynikająca z natury egzystencji.

Samotność jest często z wyboru, ale najczęściej jest wymuszona. Przymusowa izolacja Hurrem, czy innych nałożnic, w haremie,niemożność decydowania o sobie, uzależnienie od zasad życia narzuconych przez innych, oderwanie od rodziny, własnego kraju.

Często bohaterowie trafiają do lochów. Bywa, że są skazani na osamotnienie w Pałacu Łez lub w Wieży.

Wydawać by się mogło, że Sulejmana i Hurrem związała miłość,która ich chroniła od samotności. To jednak tylko złudzenie. I sułtan, i jego faworyta nieustannie grali, zakładali maski, byli marionetkami zasad haremu.

Można zauważyć, że samotność była korzystna, uzdrawiała. Sułtan Sulejman po egzekucji syna Mustafy zamyka się w celi. W tej samotni dokonuje się proces uzdrowienia duchowego. Myślenie, modlitwa, medytacja są możliwe w osamotnieniu.

Podobnie jest w przypadku Murada, który po stracie dzieci przepada w grzęzawisku. Murad jest samotny w wyniku zaślepienia. Od świata odgradza tę postać pycha,  nienawiść i gniew.

Sposób reagowania w samotności zależał w dużej mierze od indywidualnych dyspozycji. Uporanie się z lękami, niepokojami wymagało samozaparcia, żelaznej siły, którą w sobie Hurrem wypracowała.

Każdy człowiek czuje się samotny, czasem do tego stopnia, że życie mu doskwiera. Najpewniej zgodzą się wszyscy z twierdzeniem, że najskuteczniejszym sposobem ucieczki od osamotnienia jest oglądanie seriali, filmów, czytanie książek...

A najlepszym sposobem okazuje się wymiana spostrzeżeń, refleksji w grupie...

I jedno, i drugie zapewnia grupa FB  „Kosem Wspaniałe Stulecie Polska”.